Bu sabah o kimsesiz bahar sabahlarýnýn yorgunluðu var üstümde. Gökyüzünü apartmanlarla, gökdelenlerle, demir vinçlerle, çirkin minarelerle örtüyorlar. Ama ben hala duvarlarýn ötesinden yeþil kýrlarý ve solgun gökyüzündeki bulutlarý görebiliyorum.

Ýçimde büyüyen beyaz bir hüzün bana o uzak Gayrettepe göklerini anýmsatýyor. Ve artýk uzun süre hasta olduðumda, ateþler içinde yanarken, bana bakan o koruyucu el yok.

Þimdi bile kahve kokusu vardýr havada. Saksýlardan yeni sulanmýþ toprak kokusu yükselir. Ve yeþil boyalý mutfak balkonunun camlarýna hala kýrmýzý uður böcekleri, öfkeli arýlar, sinekler çarpar. Kýmýldamadan onlarýn seslerini, výzýltýlarýný dinliyorum.