Odasýnýn camýný açtý. Havada bahar kokusu vardý. Bu koku yaklaþan baharýn ön habercisi idi. Öðle saati de yaklaþýyordu. Þirketin köþesinde ki þarküteride ekmek arasý bir þeyler yaptýrýp, yakýnda ki parkta, bankta oturup öðle vaktini geçirmek niyetindeydi. Aynen düþündüðü gibi de yaptý. Parkta ki en köþe banka yerleþti. Öðle yemeðini atýþtýrýrken; önünden geçen insanlarý seyretmeye baþladý. Köpeklerini gezdiren insanlar, birbirine sarýlmýþ gezen sevgililer, yeþeren aðaçlar, cývýldayan kuþlar, huzura ermesini saðlýyordu. Bir ara gözü, annesi ile beraber bisiklet sürmeyi öðrenen çocuða takýldý. Çocukluðunda ki anýlarý, kasabýn evinde ki bayram gününe doðru yol aldý.

Kerim bir yaþýndayken babasý ölmüþtü. Annesi kocasýz, Kerim babasýz kalmýþtý. Annesi bir sabah kalktýðýnda, eþine seslendiðinde, ses gelmemiþ. Anlamýþlarki adamcaðýz eceliyle, kalp krizinden yataðýnda ölmüþ. Annesi babasý ile küçük bakkal dükkanlarýn da çalýþtýðý ve bakkal dükkanýnýn üstün de kendilerine ait evleri olduðu için manevi boþluk dýþýnda pek sýkýntý çekmeden yaþamýþlardý. Zamanla annesinin dulluðu çevreleri ve küçük mühitlerinde sorun olmaya baþlamýþtý. Annesi Kerim yedi yaþýna gelene kadar direnmiþti. Sonunda bu hayatta en son karar verilmesi gereken þeye karar vermiþti. Mahallenin kasabý þiþko Necmi ile evlenmiþti. Belli bir zaman sonra iki sene arayla; kel ve insanlýktan nasibini almamýþ þiþko Necmi’den annesinin iki kýzý olmuþtu. Necmi zamanla içkiye olan düþükünlüðü arttýrmýþtý ve annesi Necmi’ye bir erkek veremediði için içtikten sonra Kerim’i ve annesini tartaklamalarýnýn da sonu gelmemiþti. Annesini iyice kendisine mahkum etmek için ev ve bakkal dükkanýný da zorla kiraya verdirtmiþti. Böylece kiralardan gelen üç beþ kuruþu annesi gizlide olsa kenara atmaya baþlamýþtý. Böylece Kerim’in caný ne çekiyorsa, gizlice alabilmiþti. Kerim’e “Keþke babanla ölseydim” dediði olmuþtu. Sonra piþman olup Kerim’e sarýlýr, bu fikirden hemen vazgeçerdi. Çünkü Kerim zorunlu yaptýðý deðil, sevdiði aþýk olduðu adamýn armaðanýydý.

Mahallede ki bütün çocuklarýn bisikleti olmuþtu. Bisiklet, Kerim için önemli idi. Çünkü Kerim’e göre bisiklet özgürlükle eþ anlamlýydý. Yataða her gece yattýðýnda, hülyalara dalardý. Kollarý baþýnýn altýnda, gözleri tavanda kýrmýzý bisiklet düþlerdi. Hayallerde yüzerken, tebessüm dudaklarýnda fiyonk olurdu. Ah! Bir bisikleti olsa, renkte hiç fark etmezdi. Bindiði gibi üstüne hýzla mahalleden çýkardý, rüzgar ile dans ederek sürerdi, bayýr aþaðý kendini býrakýrdý, kollarýný da iki yana açmýþ öylece özgürce giderdi. Kerim rüzgar ile dans edereken, tatlý esintisi saçlarýný, tenini yalar geçerdi. Her yere girip çýkardý ve annesini de selesine attýðý gibi kasap Necmi’den kaçarlardý. Kerim çocukken bu hayallerle coþarken, hayallerini günlüðüne yazmayý ihmal etmiyordu. Annesi bir gün odasýný temizlerken, günlüðü bulmuþtu. Artýk kendisinin hayallerinin ortaðý vardý.

Ýþte lanetli bayramýn ilk günü olmuþtu. Üvey kardeþleri ile annesinin ve kasap Necmi’nin elini öpmüþlerdi. Ýki kýzda annesi ve kasap Necmi’nin yanýna oturmuþlardý. Kerim ise odanýn diðer köþesinde; kýrýk, dökük, mutsuz tabloyu izlemiþti. Annesi sessizliðin içinde ani bir hareketle, yerinden kalkmýþtý. Kilerden bisikleti çýkarýp, salonun ortasýna koymuþtu. Hem de kýrmýzýydý. Kerim gözlerine inanamamýþtý. Önce annesine, sonra bisikletine sýký sýký sarýlmýþtý. Annesine fýrlatýlan, ani bir tokat. Sevincini bölmüþtü. Bisiklet ani bir hýzla çýkarýldýðý yere, yani kilere kasap Necmi tarafýndan konmuþtu. Kýzlar odasýna gönderilmiþti. Kerim ise, yarým kalan sevincini, gözyaþlarý ile beslemiþti.

Annesi parasýna dahi hükmedemez olmuþtu. Annesi yerden kalkmýþ, Kerim’i elinden tutup, koltuða oturduklarýnda; kasap Necmi Kerim’e doðru eðilerek ve tombul parmaðýný sallayarak “ Göreceksiniz anan ile sen bakalým bundan sonra benden izinsiz tuvalete bile gidebilecekmisniz.” Deyip çýkýp gitmiþti.

Kerim o gece yatmadan önce, son kez bisikleti okþamýþtý. Ama özgürlüðünü son kez okþadýðýný bilememiþti.

Erkenden kalkmýþtý. Koþarak kilere gidecekti ki. Salonun yanýndan geçerken gözü salonda ki masaya takýlmýþtý. Masanýn baþýnda kasap oturmuþ pis pis sýrýtmýþtý. Ve masanýn üstünde de, özgürlüðü yani bisikleti parçalara bölünmüþ þekilde konmuþtu. Annesi de kasabýn arkasýnda ki koltukta oturmuþtu. Kerim’i salonda görünce çaresizliðine aðlamaya baþlamýþtý. Kerim kasabýn pis gülüþüne bakmýþtý. Savaþ vardýda galibiyetini kutlamýþtý sanki. Annesine aðýr adýmlarla yürümüþtü. Saçlarýný okþamýþtý. Sonra annesine sarýlýp aðlamýþlardý. Ýkisinin de gözyaþlarý, bedenleri gibi bir bütün olmuþtu.

Kerim, yanýna gelen ve beni sev diye baþýný kucaðýna sürten kedi ile irkildi. Kediyi sevdi ufka doðru baktý. Artýk o küçük çocuk, büyümüþtü ve iþ güç sahibi olmuþtu. Ama ne olursa olsun, o bayram gününü, özgürlüðünün alýnmasýnýn anýsýna, asla hiçbir bayramý kutlamamýþtý ve kutlamayacaktý. Bayramýn getirdikleri ona hiçbir þey ifade etmemiþti ve etmeyecekti.