“Ýstanbul’a benziyorsun sevgilim... Masmavi gözlerin uzun kirpiklerinin arasýndan Ýstanbul Boðazý gibi akýyor gözlerimden yüreðime... Ruhun Ýstanbul’un binbir halini taþýyor bir bütünün içinde... Onca hareketin, onca çeþitliliðin sonunda sükuneti yakalayýþýn, Ýstanbul’un karmakarýþýk bir günün ardýndan sabaha karþý kýsa ama derin bir uykuya dalmasý gibi... Benimse huzur bulmayan yüreðim, bitmek tükenmek bilmeyen yanlýþlarým, karmaþalarým, çeliþkilerim... Ýþte bu yüzden seviyorum seni, senin eninde sonunda sahneyi teslim, beni esir alan sükunetini... Birgün, fýrtýnanýn Ýstanbul’u kuþatýp sardýðý birgün býraksam kendimi Ýstanbul’dan Boðaz’a, masmavi gözlerinin fýrtýnalý yaðmurlarýnda ýslandýðým gibi ýslanýr mýyým o dizgin tutmaz mavi sularda?..” demeyi ne çok isterdim sen giderken sana, sen benim bile deðildin oysa... Seninle çýktýðýmýz ilk ve son yolculukta deniz bir ara küçüldü küçüldü de görünmez oldu ya en sonunda, iþte sen de öyle karýþtýn gittin o gün kalabalýðýn arasýna. Ve ben o gün denizi görebileceðim son ana kadar görebilmek için nasýl ýsrarla baktýysam pencereden dýþarýya, senin ardýndan da öylece baktým; sað omuzumun üzerinden, yüzümü gittiðin yöne dönemeden... Deniz... Karýþýp gitmiþti daðlarýn arasýna... Sen... Karýþtýn gittin kalabalýðýn arasýna... Sen giderken kalabalýk nehir gibi akýyordu üzerime... Sen giderken yaðmur yaðýyordu delicesine... Ve ben o yaðmurda, yaðmura inat þemsiyemi týktým bir çöp tenekesine. Islanmalýydým, üzerimde tek bir kuru yerim kalmayasýcaya ýslanmalýydým; saçlarýmdan yaðmur sularý yaðmalýydý üstüme ve her yere. Islak saçlarýmdan, kýpkýrmýzý burnumdan; ýslak, kýrmýzý ellerimden ve soðuktan tir tir titreyen bedenimden nefret etmeliydi beni her gören. O nefret dolu bakýþlarý görebilmeliydim göz göze geldiðim her yüzde... Ben kendimden nefret ediyordum çünkü, sana içimden geçenleri söyleyemediðim için kendimden delicesine nefret ediyordum ve herkesin benden nefret etmesini istiyordum, sen dahil herkesin... Ah! Benim huzur bulmayan yüreðim, bitmek tükenmek bilmeyen yanlýþlarým, karmaþalarým, çeliþkilerim... Kendimden nefret ettikçe daha çok seviyorum seni, sen benden nefret ettikçe daha da çok seveceðim seni...

“Birazdan gideceksin... Giderken attýðýn her adým, beynimde bir yumruðun o tok sesi gibi yankýlanacak, attýðýn her adým yüreðimin mengenesini sýktýkça sýkacak, yüreðim bu baský dolu acýya dayanamayýp parçalandýðýnda, yüreðimden fýþkýran kaným üstüne baþýna sýçrayacak ve hiç tükenmemek üzere ayakkabýlarýna bulaþacak, bir ömür ayak izlerin iþlenecek yüreðimin kanýyla gittiðin yerlere, her ama her yere...” diyemezdim sen giderken sana... Bu kadarý senin için gerçekten çok fazla...

“Özlemin, yanýndayken bile zirveden yuvarlanmak için fýrsat kollayan küçük bir kartopu gibi olan özlemin, gidiþinle birlikte koyverecek kendini karlý daðlardan aþaðýlara... Her bir adýmýnla daha da hýzlý yuvarlanacak, yuvarlandýkça büyüyecek, büyüdükçe daha da hýzlanacak, yuvarlanacak, büyüyecek, hýzlanacak, hýzlanacak, hýzlanacak... Ve sonunda özlem yüklü koskoca bir çýð olup düþecek kimbilir kimlerin üzerine... Kimbilir kimlerin canýný yakacak senin uðruna, belki de hiç umulmadýk güneþli bir günde...” diyebilseydim sana, kalýr mýydýn yanýmda hiç olmazsa birkaç gün daha?.. Bu soru hiçbir zaman cevabýna kavuþamayacak... Cevaplarýna ulaþamayan sorular, ikizlerine kavuþamayan ruhlara benzer, her iki durumda da huzur yoktur insana...

Bunlarýn hiçbirini diyemedim sana... Ve sen karýþtýn gittin kalabalýðýn arasýna... Bakakaldým ardýndan, sað omuzumun üzerinden, yüzümü gittiðin yöne dönemeden... Yüreðim bir mengenenin kýskacýnda, küçük bir kartopunun soðuk beyazlýðýna sýkýþmýþ yuvarlandýkça yuvarlanmakta...

SERAY ANIL, 2009