sözün sýnýrýný çizmekten aciz dilim
azade ediyor dizeleri
sessizliðin sarnýcýna biriken
boynu bükük þiirleri göðsüme bastýrarak
giriyorum yedi ayrý eþikten içeri…



boðaziçi elmas kolyesini teþhir ederken
ne bozasýyla vefa
ne yoðurdu ile kanlýca aklýmýn kasesinde
hem vallahi hem billahi gözüm hep iskelede
belki…



eþkal-i Nazýmýn Hikmetine ermek kolay deðil
deðil her babayiðidin harcý diliyle altýn çýkarýp iþlemek
hele ki dokunuþunda eriyen sözcükleri
can suyuyla külünden diriltmek…


derin düþüncelerle yol alýrken
hayalimin yýrtýk eteðini sýyýrýp
tutuyorum içgüdülerimin elinden…



yüreðimin yaðmurlu köþesinde rastlýyorum
k u þ d i l i n de hece okuyan þaire
“param olsaydý satar mýydým kahverengi elbisemi”…derken
içimde ayaklanýyor duygu silsilesi...
teselli etmek ne mümkün yaðmur altýnda ýslanan serçeyi…



“göl saatleri”nin gizemli sularýnýn derinliðinde kayboluyorum
bahariyeden son yolculuðuna uðurlarken Haþim’i



seraskerde görüyorum Süreya nýn Cemalini
“üstü kalsýn” diyerek çekinmeden feda ediyor isminin bir harfini


“dursun bebeðe ninni” söylerken buluyorum melih cevdeti
ayak izleri aðlýyor kadife sokaðýn köþesinde
adalara saklýyor son nefesini…


yahya ile kemale eren þiirleri okþarken
“artýk demir almak günü gelmiþ bu limandan” diyor rüzgarýn sesi



biletimiz kesilip uzaklaþýrken iskeleden
yediveren güllerin avucumda kalan buðusunda eriyorum
bir kez daha alevleniyor kalemin teni
bir kez daha þiirin nabýz sesini dinliyorum
seyir defterine çýðlar çýðlýklarla düþerken…



Aslý Aydýn