Þirkette, iþler yoðundu. Ama aklý Fatih’te idi. Kocasý ile nasýl bu duruma gelmiþlerdi. Birbirleri için zamanýnda nasýl da mücadele etmiþlerdi. Ýkisi birbirinin bütünü iken, bu bütünlük nasýl bozulmuþtu?. Ya da Nevra böyle düþünüyordu, yani bir bütün olduklarýný. Bir anlamda Fatih evlendikten sonra çok deðiþmiþti. Bir imza insaný bu kadar deðiþtirirmiydi? Nevra Fatih ile evlendikten sonra sanki duygu ve düþünceleri kafesteydi. Fatih’in kurallarý esastý. Nevra kurallara uymayýnca ya da kurallarla ilgili itirazda bulunacak olursa; Fatih’in evden uzaklaþmasý demekti. Evi terk etmezdi ama ayný evde bir duvar olurdu. Konuþmaz, gülmez, ayný sofraya oturmazdý böyle zamanlarda. Hatta Nevra gündüz ulaþamasýn diye, Nevra’nýn numarasýný engelliler listesine alýrdý. Süre hep ayný olurdu bir hafta. Bir hafta sonunda, Fatih yeni aþýk olmuþ ergen erkek gibi sokulurdu Nevra’ya. Nevra’nýn kafasý çok karýþýktý. Ýþine gömülüp, çýkýþ saatine kadar Fatih’i düþünmeme kararý aldý. Eve gitme vakti geldiðinde ise, özellikle son zamanlarda ayaklarý geri geri gidiyordu. Kural bozanlýk yaparsa, gene küsen, aldýrmayan, veya bildiðini okuyan Fatih olacaktý karþýsýnda Son zamanlarda daha sýk karþýlaþýr olmuþtu bu durumla. Ýçindekleri asla Fatih’e anlatamazdý.

Servisten indi, eve girdi, kahve suyu koydu, üstünü deðiþtirdi ve biraz üsütn körü evi topladý, ardýndan kahvesini yapýp salona döndü. Ama düþünceleri Nevra’yý rahat býrakmadý. Sonunda Fatih’e yazmaya karar verdi. Sanki karþýsýnda Fatih oturuyo ve sohbet eder gibi yazacak, bu akþam kocasýna vercekti. Kararlý bir þekilde masaya oturdu, yazmaya baþladý.

CANIM KOCAMA;

Ýþten geldim ve yorgunum. Hava soðuk dýþarda. Eve kendimi nasýl attýðýmý bilmiyorum. Bu gece haftanýn son günü olduðu için, yollar yoðundu. Bir yandan þiddetini esirgemeyen yaðmur, bir yandan bütün haþmetiyle yaðmur vardý. Ýstanbul’da kýþ artýk iliklere kadar hissediliyor. Gerçi bilirsin, ben kýþ ayýný severim. Biraz zahmetlidir ama. Eve geldiðim gibi, doðru yatak odasýna geçtim. Üstümdekileri çýkarttým, derledim, topladým ve dolabýma yerleþtirdim. Üstüme de eþofmanlarýmý geçirdim. Ardýndan mutfaða geçtim. Ve kahvemi alýp salondaki masaya geçtim. Pencereye vuran her yaðmur damlasý iliklerimde, sana yazarken içimdekileri her yerim ürperiyor. Evliliðimi düþündüm, tarttým. Bu gece herþeyi, içimdeki herþeyi sana anlatmaya karar verdim.

Tam o sýrada telefonun sesiyle irkildi Nevra. Açtýðýnda karþýdaki ses Fatih’in idi. “Aþkým biraz geç gelicem, iþler uzadý. Ben gene seni ararým. Bu arada özledim seni.” Nevra’nýn içinden bir sürü soru sormak geliyordu ama soramazdý. Mesela neden iþin bu kadar uzadý? Aç mý gelirsin tokmu gelirsin? Veya bir sürü soru. Ama soramazdý. Fatih’in kurallarýnda yoktu. Bu yüzden tek cümle dedi “ Peki aþkým.”

Nevra masanýn baþýna geçti ve yazmaya devam etti.

Sen iyiki varsýn Fatih. Gökyüzünün, yaðmurun, çamurun, açlýðýn, tokluðun, aðlamanýn, sevincin, üzüntünün yani kýsaca hayatýn bu akdar güzel olduðunu senle fark ettim. En önemlisi tenimin bu kadar güzel olduðunu, eþsiz dokunuþlarýnla kadýnlýðýmýn yolculuðunu seninle keþfettim. Haytýmda, babamdan sonra ilk defa birini kaybetmek istemedim. Sensizlikten o kadar çok korktum ki. Sen sevgimden ve korkularýmdan o akdar emindin ki. Yüzüme demesende, kurallarýn ve bunlara sevgima dýna peki diyeceðimi çok iyi biliyordun. Ama ben durudm ve tükendim. Aþkým adýna sana peki demekten yoruldum. Aþýrý otokontrolün, müdahaleciliðin, bencilliðin, detaycýlýðýn, dengesizliklerin, ve bunalrdan doðan sessiz uygulattýðýn kurallarýn. Ýþte beni bunlar bitirdi ve tüketti. Aþkýma raðmen yeter bayraðýný çekiyorum. Ýçinde ki gel gitlerin tuz biberdi herþeye. Ben aþkým adýna kendim olmaktan vazgeçtim. Kendi düþüncelerimi yok saydým. Hep senin beynin olmak zorunda kaldým. Senin düþüncelerin olmak zorunda kaldým. Biz beceremedik. Ben kendi penceremden, hayata dair duygu yüklenmiþ ne varsa, ona baktým, onu gördüm. Sen ise hayata dair, yaþanmýþ veya yaþanmasý gereken ne varsa kendine, doðru olarak seçtin. Ýþte mektup gibi bende bittim. VE EVLÝLÝÐÝMÝZDE CANIM KOCAM.

Nevra iki sayfalýk mektubu özenle katladý ve zarfa koydu. Niyeti, bu gece son kes kocasýyla seviþmek. Çünkü içinde, teninde, nefesinde son kez kocasý kalsýn istiyordu. Sabah kalktýðýnda ise, evden Fatih’ten geç çýkýp, mektubu salondaki masanýn üsütne býrakýp gitmekti. Ama tam zarfý, içeriye çantasýna koymak için götürecekken, arakasýndaki sesle irkildi. Gelen Fatih idi. Ýçindeki ses “ Hadi ver mektubu, al çantaný çýk git diyordu.” “Aþkým Nevra seni çok özledim. Kocaya sarýlmak yokmu.” Nevra elinde ki mektubu masa örtüsünün altýna sakladý. Kocasýna döndü. Gözyaþalrý akmamak için, direniyordu. Bir þey demeden Fatih’e doðru yürüdü, sýkýca sarýldý. Mantýðý ile dugularý savaþmýþtý ama kim galip gelmiþti, kendisi de hiçbir zaman bilemeyecekti.