Çok kalabalýk bu þehir...
Kendi kalabalýðým yetiyorken bana...

Sen yokken çoðalttým kendimi sana,
Seni sevmeyi unutabilmek için,
Sevgisiz aþklar denedim...

Olmadý.

Unutmak, daðýlmak, bazen de ölmek istedim...
Ama çok kolay olurdu deðil mi kurtuluþum,
O yüzden býraktýðýn acýnla yaþamayý seçtim.

Kalbimde bir sýzýyla sýzdýðým geceleri sayamadým,
Kýrdýðým aynalar uðursuz günlerimi kýramadý,
Boþ kahkahalarým hayat bulsa bana acýrdý...

Bu kadar mý fazlaydýn bana,
Gittiðinde, içimde kocaman bir boþluk kaldý...
Ateþten bir yalandan çýktým, her yaným acýyor...

Ardýnda býraktýðýn bu enkaz benim, bak,
Gülmeyen yüzümün sebebi sensin,
Bu mutsuz çizgiler senin izlerin...