BÜYÜMEK ÇOK KÖTÜ BÝRÞEY ANNE

Kýzým okuldan geldiðinde bir þeyler ters gitmiþti belli ki.”Sýkýldým” dedi. Tahminim ya sýnavý iyi geçmemiþti ya da hoþlandýðý birinden ilgisizlik görmüþtü. Böyle anlarda annenin babadan çok ilgilenip onunla konuþmasý gerekir..Çünkü kýz evladýný anneler daha iyi anlar diye düþünürüm.Kýzý annesine sevdasýný da anlatacak; kaygýsýný da.Ama genelde bu düþüncede olsak ta baba ilgisi kýz evladýný daha bir güvenli yapar.Çünkü genelde erkek arkadaþýnda aradýðý özellikler ya baba sevgisi ve ilgisinden uzak kaldýðý için yada hayran olduðu bir babasý olduðu içindir.Bu yüzdende anne ve baba için evlat sorumluluðu eþit derecededir.Sadece daha rahat konuþmalarý açýsýndan kýz anneye yakýndýr,erkekte babaya..


Yemekten sonra odasýna çekildi. Doðru dürüst bir þeylerde yemedi zaten. Babasý kaþ-göz iþareti yaptý bana “neyi var bunun “der gibi.” Tamam, ben konuþurum “bakýþlarýmla önce benim konuþmam gerektiðini anlattým ona. Odasýna çekildiðinde yanýna gittim. Önce hiçbir þey sormadan baþýný dizlerime yatýrdým. O da anladý zaten neden geldiðimi.

BÜYÜMEK ÇOK KÖTÜ BÝRÞEY ANNE dedi. Çünkü çevremdeki KÖTÜ insanlar artýyor. Bir an içim ürperdi. Sadece dinlemek istedim önce. Haklýydý. Hani ben bir anne olarak hep derdim ya evlatlarýma: BÜYÜMESENÝZ OLMAZ MI? Diye. Demek ki kaygýlarým gerçekleþiyor yavaþ yavaþ.

Anlatmaya baþladý.:Arkadaþlarým sadece gününü gün etmek ve kendilerini ispatlamak için yanlýþ þeyler yapýyorlar. Çoðunun da ailelerinin haberleri olmadan. Bu yaþa kadar bir þey öðrenemediler mi? Diye sordu. Dershaneye gidiyorum diyerek arkadaþlarýyla buluþmalarý, derslerini ekmelerine takýlmýþ. Oysa bizim þu andaki görevimiz çalýþýp bir yerlere yerleþmek ve verilen emeklerin boþa çýkmamasý deðil mi anne? ÖSS artýk hayatlarýný kâbusa dönüþtürdükleri için kaygýlar da normal tabii ki…

Üst üste sorular sordu. Belli ki bu sorularý hep sormuþ kendine yol boyunca. Özellikle kýz arkadaþlarýnýn gençliðe yakýþmayan davranýþlarda olduðunu ve bunu nasýl düzelteceklerini merak ediyormuþ. Gençlik güzel þey evet anlýyorum. Arada çýlgýnlýklarda yapýlýr. Ama bunlarýn da bir ölçüsü yok mu anne? Sen bunu bana ve aðbime öðretmiþtin. Peki, bizim yaptýðýmýz arkadaþlarýma göre neden tuhaf. Sorumluluklarýný bilmek bir gencin en güzel meziyeti deðil midir?

Sorularý bittiðinde baþladým anlatmaya: Size öðrettiðim þeyler doðru olanlar. Ama; yanlýþ yapana da önyargýlý yaklaþmamak lazým. Mutlaka onun da belli baþlý sebepleri vardýr. Ýnsanýz biz. Ýllaki yanlýþlarýmýz olacak. Her yaþta, her konumda insanlar yanlýþ yapar. Dualarýmdan esirgemediðim “Allah yanlýþ insanlarla karþýlaþtýrmasýn, þaþýrtmasýn “dediðim de budur aslýnda.

Hani biz yaþlardakiler söze baþlarken “bizim zamanýmýzda” diyerek bir giriþ yaparlar ya. Ben onu yapmadan direk konuya girdim.Þimdi ki gençlere bakarak söylemeliyim ki ne aþkýn kutsallýðý kalmýþ ne de özelliði.Flört yaþý ilkokula kadar düþerken ve üstelikte yaþlarý 11-12 olup ta 20-25 yaþýndaki gençlerle çýkmalarý pek mantýklý gelmiyor bana.Aþk ve paylaþým çok güzel deðerler.Dünyada sevmek kadar ve hatta aþk acýsýný çeksen bile onu yaþamak o kadar güzel bir duygu ki..Ama bunu belli yaþlarda ve belli kriterlerde yaþamak en güzeli.


Eskiden aþklarda sevdalarda özeldi. Yani insanlar gözleriyle severlerdi. Deðil elinden tutmak veya öpmek. Biz öyle gördük bilmiyorum artýk. Bir bakýþ bile günlerce hayal edilirdi. Gözü gözüme deðdi denilirdi. Gözündeki o ýþýk her þeyi anlatýrdý zaten sevdiðine. Yazýlan birkaç satýr mektup aylarca saklanýrdý. Onu sevmiþti baþkasý haramdý artýk. Ve bu hayat; onunla olmasan da ölene kadar sürerdi gönlünde.

Þimdi ki aþklar maalesef ki teknolojiyle birlikte sanal bir duruma geldi. Çocuklarýmýzýn ellerinde artýk o kadar çok þey var ki bir doyumsuzluktur almýþ baþýný gidiyor. Boþa akan sular gibi akýyor çocuklarýmýz ve gençliðimiz. Büyürken bizden daha büyük oluyorlar aslýnda. Fakat büyürlerken bir yandan da çürütülüyorlar.

Bize düþen görev ise büyük olarak onlarýn EN AZ ne kadar HATA yapmalarýný saðlamaktýr. Bizler çocuklarýmýz için ne istediðimiz deðil, onlarýn ne istediklerini bilmemiz gerekir. Onlar zannettikleri kadar çok büyümezler aslýnda. Öyle sanýrlar sadece. Bizim gözümüzde zaten hep çocuk olarak kalýrlar da bunu onlar kabullenmezler. Mademki büyümek için çabalýyorlar o zaman yardým etmemiz gerekir.

Öncelikle yanlýþlarýyla, doðrularýyla kabullenmek gerekir onlarý. Hatanýn BÜYÜÐÜ, KÜÇÜÐÜ ile deðil. Evlatlarýmýzýn önce büyüdüðünü, farklý bireyler olduðunu, onlarýn bizden farklý düþüncelerde olduðunu kabullenmekle baþlayalým iþe. Gerektiðinde farklý fikirlerine saygý duyup, düþündüðü yanlýþ ta olsa onlarý dinlemek lazým. Sonra yanlýþýný düzeltmesi için fýrsatlar vermeliyiz.

Biz de zaman zaman büyümüyoruz. Sadece görünüþ itibariyle öyle görünüyoruz ve sadece cümlelerimiz yetiþkin cümlesi oluyor. Eðer biz çocukluðumuzda ne kadar “BÜYÜK” olmak istediðimiz hatýrlarsak onlarý da büyük olarak kabul ederiz.

Eðer onlarý iyi yetiþtirmeyi baþaramýyorsak hiçbir þeyi baþaramýyoruzdur. Unutmayalým ki onlarýn hatasý bizim hatamýzdýr. Yanlýþ bir þey yapýyorlarsa demek ki biz bir yerlerde eksik kalmýþýz ve hata yapmýþýzdýr. Önce bunu düþünelim.

Ýþte o zaman kýzýmýn kaygýlandýðý kötü insanlarý azaltýp çok büyük hatalardan kurtarmýþ oluruz evlatlarýmýzý….Veee her zaman söylediðim eðitimli ve kendini bilen bireyler olarak bir yerlerde yerimizi alýrýz.