Yazmak en basit anlamda insanýn ak kaðýtlara içini dökmesi midir? Ya da kendi kendiyle yeptýðý iç-konuþmalar mýdýr? Belki de bir tür ‘iç-temizliði’dir yazmak. “Yazmasam çýldýracaktým,” demiþ modern öykücülüðümüzün öncülerinden Sait Faik. Yazdý ve çok sevdiði denizi, martýlarý, adalarý býrakarak genç yaþta çekip gitti aramýzdan!

Demek ki, yazmak ölüme çare deðil, ama hiç olamazsa biz gittikten sonra adýmýzýn anýlmasýnýn yani öldükten sonra yaþayabilmenin bir yolu! Hem bizim toplumda insanýn deðeri çekip gittikten sonra daha iyi anlaþýlmýyor mu? Yazdýðý için sürüm sürün süründürülen, hapislerde atýlan, sürgünlerde yurt hasreti çeke çeke ölen ne çok yazarýmýz var! Ýþte koca Nâzým Hikmet, iþte Fakir Hoca iþte Sabahattin Ali...Onlarýn þiirleri, öyküleri ders kitaplarýna giriyor, adlarý meydanlara, parklara soklara veriliyor þimdi!

Yazmak, özellikle edebi anlamda yazamak, dýþtan bakýlýnca sýradan bir “eylem” ya da “iþ” gibi gözükse de, yazan insaný deðiþitiren yeniden biçimlendiren hatta “yücelten” bir süreç. Bu süreç yazmak bir tutkuya dönüþtüðünde, ciddiye alýndýðýnda daha bir belirginleþiyor. Yazan insanýn dünyaya, hayata ve diðer insanlara bakýþý deðiþiyor. Daha duyarlý daha düþünceli daha duygusal bir hale geliyor. Yani daha bir “insan”laþýyor. Biz de dünyaya “insan” olmak için gelmedik mi? Ne mutlu dünya edebiyatýna adýný yazdýrmýþ, insanlaþma serüvenine iz býrakmýþ, kilometre taþlarý dikmiþ yazarlara...

© Mevlüt Âsar