Kumsalda yürümek ne kadar yoruyor! Hâlbuki daha yarým saat bile olmadý yürüyüþe çýkalý. Atýverdim kendimi yere. Ayaklarýmýn isyanýný hissedebiliyordum.
Sýrtüstü uzandým. Bir aydýr bu mütevazi kasabada, deniz kenarýndaki, küçük, ahþap evimde kalýyorum; gökyüzünün bu kadar güzel göründüðünün farkýna varmamýþtým. Elimi uzatsam yýldýzlarý toplayabileceðim sanki. Biraz ters tarafta ama benim yýldýzýmý da görebiliyorum. Diðerlerinin yanýnda biraz sönük kalmýþ fakat sýradan – benim için sýradan – gecelerdeki büyük yýldýzlar kadar parlak þimdi.
Ve Ay. Bu muhteþem manzaranýn mimarý edasýyla denizin biraz üzerindeki tahtýndan þaheserini izliyor sanki. Tabi mehtabýný esirgemiyor denizden. Deniz ise onu cömertçe sunuyor.
Deniz… Ne diyebilirim ki? “ Aþýklar, birlikte sahilde oturup denizi izlemeyi çok severler. Çünkü aþklarýnýn deniz kadar sonsuz olduðunu düþünürler.” der yazar. Ben ise yalnýzlýðýmý görüyorum denizde. Önceden deniz avuturdu beni gözlerinin yokluðunda. Þimdi, yüzüme vuruyor yalnýzlýðýmý.
Uzaklarda bir deniz feneri. Görevi karanlýkta yolunu kaybedenlere yardým etmek deðil midir zaten? Ýþte, yanýp sönen ýþýðýyla bir þeyler fýsýldýyor. Evet, hatýrlýyorum, Horatius’un dizeleri;

“ Niçin baþka güneþ, baþka toprak arasýn? Yurdundan kaçmakla kendinden kaçar mýsýn? “