Hastaydý...

Sokaklar kadar bitkindi gözleri. Dudaklarýnda lodos yemiþ bir limanýn çatlak çýðlýklarý vardý.
Çukurlarýnda birikip aðzýna kadar dolan aðrýlarýn hesabýný hep kendine sordu adam...

Uzun zamandýr yanlýzdý...
Yanlýzlýðý içini hep kararttý... Belki bu yüzden yüreði, saçlarýndan daha siyahtý...

Umudunu yitireli çok milat eskitmiþti... Eskimiþ bir defterin arasýnda kalmýþ sarhoþ gül kurusuydu.
Yapraklarýnda hala en son içtiði kanyak ýn nefesi vardý...

Yýllardan ne zamandý
Hangi þehirdeydi ve hangi kadýnýn yataðýný paylaþtý bilemedi...

...

Beynine inen fýrtýna bombardýmanýnndan tam zamanýnda uyanmýþtý.
Oysa Ýstanbul daha sabahýna uyanmamýþtý... Uzakta býraktýðý güneþi tekrar selamlamak için deniz üzerine mavi bir halý sermeye çabalýyordu...
Þehrin ilk çýðlýklarýný martýlar atýyordu... Oysa bu çýðlýklara birazdan okul çocuklarý, kap-kaç a uðrayanlar, dövülüp bir kenara atýlanlar, öyle böyle yollara zorlananlarýnki de karýþacaktý...

Ne büyük bir tezattý...
Bu ne büyük bir izdihamdý... Küçücük þehirde koca koca insan karmaþasý...

Uzandýðý yerden kalkalý dakikalar geçmemiþti... Güneþ ilk ýþýklarýný otuz dakika sonra býrakacaktý (tabi tahminen)
hava durumlarýyla arasý hiç iyi olmadý... Zaten kendi havasý þehrin havasýna hiç uymazdý...

Bu yüzden bu þehri hem sever hem de içten içe yererdi...

Kendi bünyesinin kaldýramadýðý savaþlarý þehire yükler, þehire yorar, terkeden bütün kadýnlarý þehir sanardý...


Oysa bu þehir ona çok büyük bir þey baðýþladý...

Rengi siyahta olsa yaþamý...