Her insanýn Çanakkale’ye ve Gelibolu sýrtlarýna yaþamýnda bir kez de olsa gitmesi gerektiði inancýndayým.

Bugün üzerinden tam 94 sene geçti.

Türk-ü-Kürd-ü-Laz-ý-Çerkez-i-Boþnak ve daha nice adý Mehmet olan yüzlerce askerimiz bu vataný ve üzerinde yaþayan insaný korumak için bundan tam 95 sene önce, ruhlarýndaki son hamleyle kanlý sýrtlarda þehit oldular.
Ve
Güllelere göðüslerini siper edip de Çanakkale-den geçirmediler…

Þehitlerimizin Ruhlarý Þad Olsun…

Atatürk ve binlerce Mehmetçiðin kanlarýnýn izleri var o sýrtlarda.
Ziyaret ettiðimiz þehitlikte, adýmlarýmýz yavaþ ve yüreðimizi de hüzün bulutlarý sarmýþtý.
Unutmak mümkün deðil ki tar,hin sayfalarýnda yaþanmýþ bu faciayý...
Göðüs göðse ve tekbir sesleri ile tüfekte kurþun olmadan, sadece süngüsü ile...

Hele hele Koca Seyidler nasýl unutulur ki?

Ya Atatürk-ümüz!..

Seni Unutmadýk…

Unutmak da mümkün deðil…

Nasýl unutabilir insan, nasýl?

Yurdumun her zerresine iþlemiþ adýn…

Her þeyde sen varsýn…

Her yerde hayalin…

Göðsümde bir yürek var, o yürek daha seni görmeden sevdi…

Sadece ben mi?

Seni tüm dünya sevdi…

Bize verdiklerin o kadar yüce deðerler ki…

Hakkýný ödeyemeyiz…

Özgürlüðümüzü…

Huzurumuzu…

Refahýmýzý…

Sana borçluyuz…

Teþekkür ederiz ey yüce insan!

Sen ve Mehmetciklerin ruhlarý þad olsun!..



Emine Piþiren/Edremit-Akçay