Mahkumlarý affetmek Türkiye’de bugüne özgü bir þey deðil. Osmanlýlar zamanýndan kalma bir gelenek. Osmanlý devleti zamanýnda yeni Padiþah tahta çýkýnca yapýlan bir sürü iþle birlikte mahkumlara da af ilan edilirmiþ. Hatta bu bir gelenek olmuþ ve birtakým kurallara baðlanmýþ. Bu geleneðin Türkiye Cumhuriyetinde artýk sona ermesini ummakla birlikte hiç de öyle bir deðiþim yaþamadýðýmýzý görüyoruz.

Size yeni okuduðum bir kitaptan, yakýn geçmiþin Evliya Çelebi’si sayýlacak bir Doktor, Þerafeddin Maðmumi’nin anýlarýndan bir bölümü aktarmak istiyorum. Bu kiþi 100 yýl önce Anadolu’nun bazý bölgelerini gezmiþ. Kitap “Bir Osmanlý Doktorunun Anýlarý, 100 yýl önce Anadolu ve Suriye” adýyla Büke Yayýnlarýndan çýktý. Yaptýðým alýntý, bugün Hatay – Dörtyol olarak bilinen yere yakýn, Payas denen yerde yazýlmýþ.

“... Adamsýzlýk yüzünden hizmetimize verdikleri kimse 10 yýllýk süresinin üçte birini tamamlamýþ ve ilk cülusta (Padiþah’ýn tahta çýkýþý) baðýþlanmaya hak kazanmýþ bir cani mahkum idi. Geceleri yanýmýzda aralýkta yatýyor ve kanlý gözleri insaný ürkütüyordu. Hele son gece derin uyku sýrasýnda tütsü memuru Bektaþ Efendi omuzumdan sarsarak uyandýrdý.
-     Beyefendi ben bu katil herifin halini beðenmiyorum. Her beþ on dakikada yavaþça gelip kapýmýzý açýp bakýyor ve benim henüz yatmadýðýmý görünce geri dönüp gidiyor. Dedi.
Artýk sabaha kadar gözlerimizi yummadýk. Revolverler elimizde saatleri saydýk, durduk...”

Bir af çýkarsa bundan herkesin yararlanmak istemesinden daha doðal bir þey olamaz. Ceza çekmekte olan insanlarýn bir kýsmýna sen dýþarý çýkabilirsin sen çýkamazsýn demek, adaletli bir davranýþ olmaz ve iþi þimdi olduðu gibi arapsaçýna çevirir. Türkiye’nin deðiþen yöneticileri bazý insanlarýn haksýz yere cezaevine girdiðini düþünüyorsa bu durumu düzeltmek için yasalarý deðiþtirerek onlarýn cezaevine girmesini engellesinler.

2.Eylül.2001