Arabamdayým. Yol uzun. Radyom açýk. Derken bir türkü çalmaya baþladý. Orhan Hakalmaz'ýn söylediði bir türkü;

Ankara'da yedim taze meyveyi
Boþa çiðnemiþim yalan dünyayý
Kesin'den düþsünler benim künyeyi

Söyleyin anama anam aðlasýn
Anamdan gayrisi yalan aðlasýn

Trene bindim de tren salladý
Zalým doktor ciðerime elledi
Ýyi olursun diye köye yolladý

Söyleyin anama anam aðlasýn
Anamdan gayrisi yalan aðlasýn

Bu türküyü dinlerken yýllarca Ankara hastanelerinde karþýlaþtýðým manzaralar gözümün önünde canlandý. Bir oda düþününün beyaz badanalý, içinde demir bir karyola, ilaç kokularý sinmiþ bir yer. Soðuk ve iticidirler. Ýçinde hasta olmak için yapýlmýþlar, iyileþmek için deðil. Yataðýn yanýnda bir sehpa veya etajer vardýr. Üzerinde ziyaretçilerin getirdiði birkaç poþet, içlerinde genellikle portakal veya elma olur. Varsa bir de kolonya.

Keskin'den gelmiþ benzi soluk hasta elmadan bir dilim alýr, aðzýnda elmanýn verdiði tadla birlikte, hayattan kopartýlmýþlýðý temsil eden o odada yapyalnýzdýr. San ki hastalýðýný daha derinden hissetsin istenir gibi... Çaresizliðini anlar ve ölümü hisseder. Künyesinin silinme vaktidir.

Hastaneden köye dönüþ trenle olur. Gerçekten de trenle olur. Tren Sýhhiye semtinin tam ortasýndan ve hastanelerin önünden geçer. Tedavi olmamýþtýr. Ama köye gidiyordur. Kaçýnýlmaz sonu hissederek gider. Hastanede çaresizliðini görmüþtür. Çaresizlik, umutsuzluk ve yalnýzlýk iç içe... Köye ölümü beklemeye döner...

Anadolu'da hastane hikâyeleri genellikle dram hikâyeleri olur... Analardan þefkat ve aðýt beklenir, Doktorlara ise hep sitem vardýr.