Yaðmurlu bir kasým akþamý tanýmýþlardý birbirlerini. Islanmamak için sýðýndýklarý bir kestaneci þemsiyesinin altýnda gözler ilk defa temas etmiþti birbiriyle. Ýþte Ýlk görüþte Aþk buydu. Sorgulamadan kabullenilen Aþk, büyük Aþk. Ne kýz ne de oðlan birbirlerinin adlarýný dahi bilmeden Âþýk olmuþlardý. Adlarýný bilmeleri mi gerekiyordu ki Aþýk olmak için diye sormadan geçemedim kendime. Ýsme gerek yoktu, ortada Aþk vardý sadece Aþk. Kýz da oðlan da birbirini süzmeye baþlamýþlardý. Kýz gayet þýk bir elbise giymiþti ve elinde bir evrak çantasý vardý. Oðlan Takým elbisesi ile büyülüyordu adeta. Yaðmurun uzamasýný o kadar çok istiyorlardý ki… O kadar çok. Kestaneci bir kýza bir oðlana bakýyordu. Eee ne de olsa dükkânýn önünü kapamýþlardý. Ama onlarýn umurunda deðildi bu durum; çünkü yeni bir aþka yüreklerini açýyorlardý. Acaba ilk kim konuþacaktý? Oðlan kýzýn gözlerinin içine baktý ve aþýlmadýk birkaç kelime savurdu kýzýn rüzgârýna.

“Sizin bana Âþýk olduðunuzu düþünüyorum.”

Kýz ne diyeceðini bilemedi, þaþýrýp kalmýþtý. Yalanda söylemiyordu ki. Kýsa bir sessizlikten sonra bu sefer kýz çok farklý bir seda yükseltti.

“Evet size Âþýk oldum.”

Oðlan da þaþýrýp kalmýþtý, böyle bir cevabý umuyordu; ama beklemiyordu. Kestaneci olanlarý þaþkýnlýkla izliyordu. Üç þaþýrmýþ insan vardý ortada, ikisi mutlu, birisi umutlu. Yaðmur dinmeye baþlamýþtý, insanlar yavaþ yavaþ yaðmurdan korunduklarý yerleri terk ediyorlardý. Tabi ki yeni Âþýklarda. Oðlan:

“Bir yere gidip bir þeyler içelim istersen”

diye konuþtu kýzla. Kýz tereddüt etmeden kabul etti bu teklifi. Uzun bir yürüyüþten sonra bir þeyler içecekleri yere geldiler. Haliç manzaralý harikulade bir mekândý orasý. Kimsecikler kalmamýþtý yaðmurun etkisiyle, yalnýzca iki Âþýk baþ baþa oturmuþlardý mendille silinmiþ yarý ýslak sandalyelere. Niye oraya gitmiþlerdi bilmiyorum; ama oðlanýn yüreðinin götürdüðü yer orasý olacaktý her halde. Soðuktan eleri üþümüþ bir garson geldi yanlarýna. Ýçinden de nereden çýktý bu aptallar bu soðukta dermiþ gibi bakýyordu kýzla oðlanýn suratýna. Kýz bir kahve aldý, eee oðlan da kýrk yýl hatýrý vardýr diye o da kahve aldý. Hiç konuþmadan gelmiþlerdi muhteþem haliç manzaralý yere. Kahveleri bir yýldýrým çabukluðu ile getirdi garson. Hemen de paralarý almýþtý bir daha gelmemek için o soðukta. Kahveleri yudumlarken iki Aþýk gözlerini birbirinden ayýrmýyorlardý. Sessizliði kýz bozdu.

“Kuzum siz kendinizi ne zannediyorsunuz ki size Âþýk olduðumu söylüyorsunuz?”

Oðlan kýzýn bu sert çýkýþý sonrasý afalladý adeta. Ne olmuþtu da bu kýz birden böyle bir þeyi söylemiþti. Hani “Evet size Aþýk oldum” diyen kýz bu deðil miydi? Kendini topladý ve:

“Sadece þansýmý denemek istedim, ne kaybedebilirdim ki bakýn þimdi yanýmdasýnýz.”

Oðlanýn bu cevabý kýzýn hoþuna gitmiþti; ama oðlana belli etmemeye çalýþýyordu. Oðlan kaçýn kurasý, anlamaz mýydý o bakýþlarýn altýnda yatan manayý. Sýra bende dedi oðlan ve:

“Neden evet size Aþýk oldum dediniz peki”
diye söyleyince kýza, kýzýn halini görmeliydiniz. Kýz ne kadar da heyecanlanmýþtý, oðlan bile inanamadý. Kýz sustu sustu sustu… Bir müddet cevap vermedi. Oðlanda merak ediyordu kýzýn cevabýný. Kýz derin bir nefes aldý ve konuþmaya baþladý:

“Evet size Aþýk oldum dedim; çünkü gerçekten oldum. Bakýþlarýnýzdaki kendinize güven ýþýðý yüreðime nakþ oldu. Aþký uzakta deðil hemen yaný baþýmda duran birisinde bulabileceðimi düþündüm o anda. Yaðmurun yaðmasý, kestanecinin o sýrada orada olmasý ve hem benim hem de sizin ayný þemsiye altýnda buluþmamýz tesadüf olamazdý. (kýz zaten inanmazdý tesadüflere) Ýþte gerisini biliyorsunuz. Aþk nasýl tarif edebilirim ki?”

Oðlan kýzdan böyle bir itiraf beklemiyordu doðrusu. Kendi kendine de ben neymiþim demeden edemedi. Kýza bakýþlarý daha da yoðunlaþtý. Gözlerine bakýyordu ama yüreðine haykýrýyordu kelimeleri. Sonra oðlan kýza:

“Ya bu söylediðiniz Aþk deðil de bir geçici bir heves ise ne olacak?”

Kýz hiç tereddütsüz cevabýný hemen verdi.

“Sadece þansýmý denemek istedim, ne kaybedebilirdim ki bakýn þimdi yanýmdasýnýz.”
diyerek oðlaný kendi cevabýyla vurdu. Bu cevap oðlanýn çok hoþuna gitmiþti.

Kýz saatine baktý, çok geç olmuþ dedi. Kalkmasý gerektiðini oðlan anlamýþtý; ama anlamazlýktan gelmeye çalýþýyordu, gitmesini istemiyordu. Aslýnda çokta üþümüþtü. Kýzda gitmek istemiyordu; ama gitmeliydi. Kalktýlar masadan usulca. Yürümeye baþladýlar yine hiç konuþmadan. Kestanecinin oraya gelmiþlerdi yine, kestaneci gülümsüyordu ikisine. Oðlan hemen biraz kestane aldý, sanki yaðmurda verdikleri rahatsýzlýktan ötürü özür diler gibi. Kýzla kestaneleri yerken içinde Aþk fýrtýnalarý bir oradan bir buraya savuruyordu benliðini. Kýzda durum farklý mýydý sanki hiçte deðil. Kestaneler bitti ayrýlýk vakti geldi çattý. Ýkisi de daha adlarýný bilmiyorlardý bile. Aþk’tý bu ada ne gerek vardý. Oðlan Kýza:

“Bir daha ne zaman görüþeceðiz”
deyince, kýz duraksadý ve:
“Ne zaman Aþk bizi tekrar bulursa”
dediyse de oðlan hiçbir þey anlamadý. Ne demek “Ne zaman Aþk bizi tekrar bulursa” diye söylendi kýza. Kýz:
“Aþk’ýn gücüne inanmalýyýz” dedi oðlana. Oðlan sustu, hiçbir þey söylemedi. Kýzýn niye böyle bir þey söylediðini anlamadý, anlamakta istemiyordu. Çünkü kýzý seviyordu ve bir daha görmek istiyordu. Ýlginç bir þekilde baþlayan Aþk’ý burada sonlandýrmak istemiyordu. Sanki kýz istiyordu, o da istemiyordu; ama Aþk’ýn sihirli bir gücü olduðunu düþünüyordu ve bunu ortaya çýkarmak istiyordu. Eline böyle bir fýrsat geçmiþken denemekten ne çýkar edasýyla hareket ediyordu. Aþký bulmuþken kaybetmenin eþiðine getirdiðinin farkýnda deðildi esasen Kýz. Aþk’tý bu her zaman bulunmuyordu, madem bulmuþtu neden kaybedecekti ki. Kafasýna koymuþtu bir kere oðlan Âþýk olduðu kýzý kaybetmek istemiyordu. Kýz uzaklaþarak sokakta kaybolurken oðlanýn gözleri kýzýn rüzgârýna takýlýp kalýyordu.

Ta ki o güne kadar…


Fatih Mehmet Mirza
VERA

http://www.facebook.com/topic.php?topic=6671&uid=55654652518

http://grupvera.blogspot.com/2009/02/naturalist-bir-ask-hikayesi.html