ruhumun yaralý ýssýzlýðýndan geçti mevsimler
suskunluðun kýyýsýnda çocuklar
býçaklarken buz tutan yalnýzlýðý
her uçurtmada kalbim
her bulutta yaramdan bir iz
alevlendi içimde ürperen deniz!..



ve biz irkilirken baharda bir sabah ayazýnda
içimizin nehrine karýþtý devrilen aðaç sesi
haykýrdý çýðlýk çýðlýða annem
eskiyen elleri boþluða düþerken...



umutsuzca araladým kapýyý
düþtüm acýlarýn eþiðine
ve çoðalan gözyaþý seline zamansýz bir sabah erken
bir çýðlýk olup kaldým o daracýk avluda
daha gençken daha içim kýpýr kýpýrken...



kesilen sözcükler kan revan
avluya düþen kederlerin serin gölgesi
bitkin anýlara týrpan!..



kararýrken gün
hüzünler dalga dalga vurdu sahile
deniz çýðlýðýnda üþüyen çakýl sesi
birikti ýssýz koylara gülüþler yiterken...



nisan yüzünde nehir
gözlerinde hançerle kenti yýkýp geçerken
hangi söz bir acýyý keser ki!
ve ömrümüze hüzünler baðdaþ kurup oturmuþken
hangi þiir çýldýrmaz ki!.





Aslý Aydýn