Hep çok sevdiðinizi söylediniz, hep... Sözcükler arasina sýðdýrdýnýz yaþanasý duygularý. Sahi bunu nasil baþardýnýz?
Bilemediniz! Doðduðunuz gün baþlamýþtý ölüme yolculuðunuz. ilk baþlarda soðuktu hayat denilen sona yaklaþtýkca ýsýnýrdýnýz.

Pusla örtülmüþ Ekim akþamýnda mumlarýmý yaktýnýz, aydýnlandý soðuk duvarlarým. Bir santranç tahtasýna usulca düþtüðünde yüreðim, oyun bitmesin sürsün istedim; þah yanýmdaydi mat diyemedim. Kýzýlca kýyamet alacasýnda kirpiklerimden vurduðunuzda toprak kokuyordu teniniz, sonbahar tüttü ruhum. Martýlarýn kanadýndan düþkýranlar koparken ses etmedi çocukluðum, izledi; düþtük kelimelerde/n...

Ben bavuluma sýðdýramadiklarýmý sýrtlanýrdým, alýþýktým gitmelere ki gitmeliydim. Siz tüm acýlarý kaðýttan uçaklara çizdiniz. Ne sandýnýz? Rüzgarýn yönünü deðiþtiremezdiniz. ilkel bir silah gibiydi fýrlattýklarýnýz; uzaklaþtý sandýðýnýzda gelip yine bizi vuracaklardý. Vurmadýlar mý?

Zaman yoktu benim için, saatlere bakmazdým fakat sizin için önemliydi. Siz çok sever, hayatýnýzý dilimlere ayýrýrdýnýz. Kurduðunuz hayallerin bile bir saati vardý, zamansýz hiç bir halt olmazdý sizin için.. Oysa birlikte düþlediklerimiz dahi beraber degildi, ben istanbul'da bir hayal kahvesindeyken siz baþka bir kýtada balýkçý teknesinde olacaktýnýz. Zaman denilen yalan kavramda sürüklendikçe, hayallerimizin yollarý bile ayrýlýrken hayatý paylaþmayý nasýl bekleyebiliyordunuz? Bu yüzden takvim yapraklarýný hiç koparmýyordum, yaþam akmasýn, dursun...

Omuzlarýmýn üzerinde, rüyalarýmda dahi günahlarýmý - sevaplarýmý yazan meleklerim vardý size gore.. Uyku öncesi þeytan kýran dualar etmeliydim, Tanrý duymalýydý.. Oysa ben Tanrý'yý duyuyordum, siz nasýl duymadýnýz? Dokunurken bir akþam rüzgarýyla tenime fýsýldýyordu inceden ' .......... ' Merak ediyorsunuz deðil mi? Duymayý baþaramýyorsanýz, söylemeyeceðim. Sizin büyük sýrlarýnýz oldu hep, benim hiç olmamýþtý. Öyleyse, Tanrý'nýn bildiði halde bu da benim sýrrým olsun.

Neydi hayat? Yalanla gerçek arasýnda sallanýp duran ve bizden cesaret uman bir köprü, siyahla beyaz arasýnda griyi tutturmak gibi bir þey belki de... Bulanýk suda berraklýk aramak mý yoksa... Bilemediniz! Çünkü siz hiç önünüze sunulan renk daðarcýðýný farkedemediniz. Gözlerinizi yarýnlara diktiniz, bugünü unuttunuz. Gördüðünüz rüyalarýn gerçek olmasýný umarken asýl hayat avuçlarýnýzdan uçup gidiyor, rüya oluyordu.. Göremediniz! Ben az sonra gelecek dalgalara aldýrýþ etmeden, durgun denizler kýyýsýnda kumdan kaleler yapýyordum. O anki çocuksu heyecanýmý sonsuza yazarken, siz betonlaþmýþ yüreklerinizle hesap kitap peþinde koþturdunuz. Hedeflediðiniz yerde olacaktýnýz. Yine yanýlmýþtýnýz, hayat bir yere varýþ degil, o yere varmak için uðraþmaktý. Ah ne kolaydýr hiçbir þey yokken her þeyi kaybetmek ve ne acý olmalý her þey varken hiçbir þey bulamamak...

Çiy çiy renkler dökülürken, bir sokak lambasý altýnda karanlýðýnýzý gizlemeye uðraþtýnýz. Oysa tam karþýnýzdaydým; tek bir kara bulut gölgelemezken, taþkýn yaðmurlarda ruhumu yýkýyordum. Siz topraktan korktunuz, elbet girmeyecek miydiniz bir gün? Neden sizden güçlü kýldýnýz da kahkalarla çiðnemediniz üzerindeyken... Ne kadar olduðu nasýl da önemliydi sizin için, aþka fiyat biçmeye çalýþtýnýz. Ömür dedim; anlamadýnýz!

Küçüklüðümüzden bahsederken büyümediðime inandiramazdým. Sizin renkli misketleriniz vardý, benimse hiçbir oyunda bir araya getiremediðimiz gözleri oyulmus taþ bebeðim.. Kabuklarýný soyduðum umutlarýmýn ýþýðý kamaþtýrýrdý hep gözlerinizi, doðruluðuna inanamadýnýz. Sizin uçurtmalarýnýz hep bir buluta takýldý kaldý, faili meçhuldu oyunlarýnýzý bozanlarýn, hiçbir ebe kör deðildi aslýnda siz duygularýnýzý körelttiniz. Rüzgara baþkaldýrmaktan korktunuz, bu yüzden bütüm balonlarýnýzý esir ettiniz göðün maviliðine. Ellerinize elma þekerini yakýþtýrmayýp parmaklarýnýzý erkenden silmeye alýþtýrdýnýz. Silemediðinizi karalardýnýz deðil mi? Hayat karalamaya gelmiyordu oysa ve karalamak unutmaya yetmiyordu...

Þimdi karþýma geçmiþ hala hayattan bahsediyorsunuz. Üzgünüm bayým size verecek kadar yaþayamadýðým bir hayatým olmadý benim. Üstelik hayat tutuyordu beni bu yüzden sizin hiçbir zamam okuyamayacaðýnýz, okusanýz da anlayamacaðýnýz bir dilde þiirler kusuyordum. Siz hep sevdiniz hala da sevdiðinizi söylüyorsunuz fakat içimde kývranýp taþan hiçbir acý çýðlýðý duyamadýnýz.

Geçtiðim her istasyonda bir þiirim var þimdi.. Hala kaybedecek bir þeylerinizin olduguna sevinmiyor da üzülüyorsanýz bayým; kimsesiz þiirlerimin babasý olur musunuz?


Dilek Akýn

Karalamalar - ikibinyedi