"26 Þubat mýydý,ayýþýðýna saçýldý gülüþlerim. Takvimden düþerken yaprak yaprak özlem, tarihime iþlendin... Haberin oldu mu?

"Kýrpýlmýþ Mektup"

Sevgili Kalbim,

Sen yoksun...

Þehir ürperdi suskunluðumun depreminden. Ses kýrýklarý kesti dudaðýmý. Dilimde kanadýkca ismin...
Ýçimi ürperten tonda, beynimi sarsan çýðlýkla "Ayýþýðým" diye haykýrdým.
Yankýlandýkca, dünya titredi karþýmda,dizlerinin baðý çözüldü.
Ýþte o an, yokluðundan kýyâmet koptu. Senin haberin oldu mu?

Mavi gözyaþým...

Yabancý soluklardan silkindim. Dizelerin ruhunda kendi aydýnlýðýmý bulmak istedim.
Seni düþündüm, sebepli sebepsiz yaðmura takýldým.
Asil ruhunun mavi gözyaþýný ziynet takýndým düþlerime, daha bigüzelleþtim ellerinde.
Mevsimler gibi deðiþen çakýr gözlerin, benim farkýma vardý mý?
Gece indi yamacýma, ay gözlerime çekildi. Tutundu parmaklarým kipriklerine.
Unutma n'olur, her kýrpýþta tut ellerimden uçuruma düþürme beni.

Yokluðun dokunan... "Uyandým birden seninle..."1

Huysuz kaçaðýn ilk aþkýsýn aþýðýným,
Ayýþýðýnýn gölgesinde güvendiðim tek sýðýnaðýmsýn.
Sensizken, açlýktan uyuyamayan bebek gibi titriyor benliðim. Gökkuþaðýnýn renk armonisini süsleyen tonlarda...
Yüreðinin kollarýyla sar beni bekliyorum.
Sevilmeye hazýr uysal çocuk gibiyim þimdi, seninle herþeye razýyým sev beni.


"Ve fonda senin pamuk sesin, yalnýzlýða ve ayrýlýða dair özel bir þarkýyý anons geçiyorsun;
-Düþlerde kal, orda bizi ayýramazlar...
Düþlerde kal, orda bizi bulamazlar.2