HAYATIN BÖLMELERÝ

Elimde kitap düþürmediðim en hýzlý günlerimde, “Üzüntüyü Býrak Yaþamaya Bak” isminde Dale Carnegie’nin bir kitabýný okumuþtum.
Orada en çok hoþuma giden baþlýk; “Sorun Sýzdýrmayan Bölmelerde Yaþayýn” olmuþtu.
Hem öyle hoþuma gitmiþti ki; o gün bu gündür bu cümleyi kaç kere, kaç kiþiye okudum…
Bilmem sizin de hoþunuza gitti mi?
“Sorun Sýzdýrmayan ( gün geçmez) Bölmelerde Yaþayýn”
Ah sorun sýzdýrmayan bölmelerden yaþamayý bir bilebilseydik, bir bilebilseydim gün geçmez bölmelerden yaþamayý…
Ne var ki ben öðrenemedim, þifresini çözemedim sorun sýzdýrmayan hayatýn karelerinden yaþamayý…
Kaç kere denedim, yapamadým.
Kaç kere geçmiþte yaþadýklarýmý unutmaya çalýþtým,/unutuvermeye býraktým kendimi yapamadým.
Deðil kendimi hayatýn geçmiþ ve gelecek karelerinden uzaklaþtýrmak, bilakis; hayatýn tüm gam ve kederlerinin toplandýðý bir ana merkezin alýcýsýymýþým gibi hissederek; geçmiþteki tüm hüzün ve kederlerini, bir o kadar da gelecekte karþýlayabileceðim ihtimalini verdiðim dert ve sýkýntýlarýný yüklenerek yürüyorum/yürüdüm hep hayat yolunda…
Þimdi soruyorum kendi kendime…
Neden?!...
Neden uzaktaki belirsiz þeylerle uðraþmak yerine, elimdeki, elimin altýndaki belli olan –nimetlerle- ilgilenmedim?
Neden geçmiþ hatalarý ve kötü olaylarý unutup geleceðe bakmadým?
Neden gelecekle ilgili hep korku ve endiþe ile yaþadým?
Neden hayatýn “Sorun sýzdýrmayan bölmeler” de yaþamayý öðrenemedim?
Neden hayatýn bulunduðu aný yaþamaya ve elimdeki imkânlarý deðerlendirmeye çalýþmadým?
Neden sabrýmý geçmiþe ve geleceðe daðýttým?
Üstat Said Nursi ; “Sabrýnýzý geçmiþ ve geleceðe daðýtmayýn” demiþ...
Neden –Þeytana uyarak- gelecekte yapacaðým iþleri hep çok görüp, sanki onlarýn hepsini o anda yapacakmýþým gibi bir ruh sýkýntýsý ile yaþadým?
Geçmiþ ve gelecekle kafayý yoracaðýma þu an içinde bulunduðum ve içinde bulunduðum aný deðerlendirseydim ya…
Geçmiþteki kaçýrdýklarýmla ve gelecekteki ulaþamayacaðým ütopya ile uðraþýp üzüleceðime hayatýn gün geçmez bölmelerde dursaydým ya…
Hem bu güne kadar üzüntü ne iþime yaradý?
Kaybettiklerime veya kavuþamayacaklarýma üzülüp sinirsel gerilimimi artýracaðýma sorun sýzdýrmayan hayatýn bölmelerinde yaþasaydým ya…
Oysa siz de bilirsiniz ki ruh ve beden bir bütündür.
Sahi biz insanlar, bedenimizden çok ruhumuzu aç bir fareler gibi kemiren sýkýntýlara neden teslim ederiz?.
O halde stres ve iç sýkýntýsýnýn verdiði maddi ve manevi tükeniþimize dur demenin zamaný ne zaman?
Sevmediðimiz ve bize faydasý olmayan þeyleri düþünerek kaybettiðimiz zamanýmýzýn kýymetini ne vakit bileceðiz...
Hayatýn gün geçmez bölmelerden, tevekkül ve tefekkürle yaþayarak mutlu olmak varken ben hâlâ geçmiþle gelecek arasýndaki ‘gel-gitler’le kafa yormaktayým…
Sahi siz hayatýn hangi bölmelerdesiniz?