gönüllere vururdu gülümsemeler
biz çocuklara ad takarken güzeldik
kimi Can'dý, kimi Canan'dý
birde gül yüzlü Ýsmihan vardý ki
tüm kainat ona hayrandý

o anlarý düþündüm son güne kadar
ah Ýsmihan, nerede o eski dostlar, nerede dostluklar
seni böyle yarým aðýzla düþmanlarýn da sorar
etrafýn sahte yüzlerle dolu, sýðýnma Ýsmihan
sýðýnma, seni bu haller yorar

gözlerine akþam çökünce þahittir kirpiklerin
güneþin hep sabahý beklediði gibi , çizilir sýnýrlar
hangi yola gitsen, hangi yöne dönsen ateþten duvar
sýðýn çiðli þafaklara, sýðýn Ýsmihan
saçlarýn rüzgar gülü olsa ne yazar

sen uykularda, sen suskularda uçan melek
ölümü hiçleyerek alýþtýn hasretlere
hüznün hazinelerine sarýlarak, kaldýn çapraz acýlarýn ateþinde

aðla, utanma kendini ele vermekten
yazýlmýþ alnýna bir kere
keder yeliyle savrulan son yaprak sendin, düþtün
o aðaç, seni yeniden iliþtirebilecek mi dalýna
aðla Ýsmihan aðla, tükenen umutlardan pay kalýr mý yarýna

düþün Ýsmihan, gülün sürgününe düþen bülbülü düþün
kim kimden daha güçlü,
kim kimden daha büyük, düþün Ýsmihan
o ýssýz derelerde usul usul akýp giden kimsesiz suyu
düþün, bir gün bulabilecek mi diye okyanusunu

biz, birbirimizi severken, biz, çocuklara ad takarken güzeldik
çoðalttýk kederleri kendimizde, çocuklarý ölümlere gönderdik
ah Ýsmihan, kapandý oyunun son perdesi
sen artýk dolduramazsýn senin yerini
daðlarýn çöktü, okyanuslarýn kurudu
sustu içindeki fýrtýnalar
þimdi son akþam

içime kurduðum sunaktan
canýmdan can koparan Ýsmihan
ölümsüz yaram
severse tükenircesine mi sevmeli insan
öyleyse öl benimle
öl benimle Ýsmihan

Müsade Özdemir