sen, yakýn kentlerin unutulmuþ köylerinde
her yanýný deve dikenleri saran
çakýl taþlarý topuðuna batan yollarda yürüdün
duvarlarý kerpiç, odasý kireç badanalý evlerde
çatlaklarýndan su çekerdi yüreðin
bundandýr bedenin bir yarýsý toprak kokar

o kuþ uçmaz kervan geçmez daðlarýn arasýnda
karlar tipi yaptýðýnda kýrýk pencerenden görürdün
tezekler saman alevi gibi yanýp sönerken sac sobanda
sen sert döþeklerde basma yorganlar örtünürdün
uykusuzluðuna sebep, sýrtýnýn nasýrýydý
derin rüyalar görürdün belki
baþýný acýtan yastýðýnýn hasýrýydý

sen hiç küçük yaþamaktan þikayet etmedin
büyük konuþmadýn da
nedensiz yok karþýlýðý dedin

etrafýnda baþý boþ zamanlar dolaþtýðýnda
uzaklarda bütün hayatlar varmýþ hiç bilmezdin
eski haberler okurdun sararmýþ gazetelerden
resimler görürdün yüzleri boyalý abiye kýyafetli
hayatlarý þaþaalýymýþ imrenmezdin
sen küçük umutlarla kendini kandýrýrdýn
düþündüðünde kendini
kendinden arýnýrdýn

küçük mutluluklardý aradýðýn
hayal kýrýklýðýna uðrasan da, acýsýný kendinden çýkarýrdýn
ellerinle yüreðini parçaladýðýn zamanlar
umutsuzluðun o uzun geriliminde
anlardýn hayata ne kadar uzakta olduðunu
kaçýþýn yoktu, etrafýnda mevsimsiz hüzünler
bu yüzdendir, günün de yoktu takvimlerden
saatlerden
sen kendini düþürmüþtün kendinden

yarýnsýz yýllara
güneþi olmayan sabahlara benzerdin
ýþýklarý sönmüþ kapýlarý kapanmýþ o istasyonlarda
sen hep dönüþsüz yolcular beklerdin
ellerin üþüyüp dizlerin titrerken
usta yüzücüler gibi vurgunlar yerdin

ömrünün o yalan yarýsýydý diðer yarýsýný arayan
geleni olmayan unutulan bir yerlerde
bir çocuktun özlemlerini bastýran
sen yenik düþmezdin de
ölümün oldu sana el uzatan

Müsade Özdemir