ï¿½zEdebiyat - Zehra Betï¿½l Bulut - Akï¿½ï¿½ï¿½na Bï¿½rakmak / Akï¿½ï¿½ï¿½na Kapï¿½lmak

akýþýna býrakmak / akýþýna kapýlmak

“Oysa hiç de sen deðilsin benim sevdiðim, senden daha fazla bir þey, senin aracýlýðýnla bana baðýþlanan kendi varlýðýmdýr.” *
Kafka, Milena’ya âþýk oldu.
Kafka, Milena’ya âþkýný sundu.
Kafka, Milena’nýn aksinde bir siluete tutundu, bu siluettir ki bahþetti ona nihâný, aþikârý, dalgalarca yayýlan gece zifirindeki bir tutam beyazý, her gözün görmediðini, her kulaða damýtýlmayaný.
Oysa ben ne Kafka, sen ne Milena, o ne 1920, biz ne aþk’ýz. Herkeslerden çok bilip dilden düþürmediðimiz bir heyecana, ancak o kadarýna sahip olmakla avunanlarýz. Ýçi boþ metal kutulara vurdukta çýkan ses gibi ayný aþkýmýz. Bol gürültü, bol karmaþa, hiç temaþa…
Deðil mi ki bizim devrin âþýklarý(!) kutlu Bedrin arslanlarý ile ölçüþecek boy bulacak neredeyse? Artýk Leyla ile Kerem, Ferhat ile Züleyha, Mecnun ile Aslý efsaneleri önümüze konacak. Baþkalarýnýn aþk adýna yaþadýklarýný esin kaynaðý edinip, deðil mi ki, biz de bir mavi yolculuða çýkacaðýz ve her bir þeyi akýþýna býrakacaðýz.
Ki zaten, devirlerin birbirine karýþýp hangi zamanýn hüküm sürdüðünü bilmediðimiz –çokça buna aldýrmadýðýmýz- bir mekânda akýþýna býrakmak oldukça kolay ve geçerli iken.
Üstelik akýþýna býraktýklarýmýz her daim el altýnda bulundurup belki sorgulamamýz, belki yüzleþmemiz, belki tadýna bakmamýz, belki acýsýný duymamýz gerekenler iken.
Üstelik ayýrt etmeyi, seçebilmeyi talep etmediðimiz için etrafa göz kapaklarýmýzý aralamaksýzýn aciz bakýþlar fýrlatýrken.

Her ne var âlemde, talip olana nasiptir. Bu tek baþýna kuru bir ‘isteme’nin çok ötesinde, zihin kapýlarýmýzý zorlayan ve beynimizi zonklatan tefekkürün içinden çýkýlmaz hal alsa dahi, def edilmesine deðil konuðumuz olarak kalmasýna rýza göstermektir.
Talep etmektir.
Tefekküre talip olmak…

Ýnsan olmaklýðýmýzýn temeline inip bir diriliþ timsaline dönüþmemizden korkan, her geçen gün fal taþý gibi açýlmýþ gözlerini biraz daha büyüten zamanýn –ki âhir zamandýr, biz’dir- sunduklarýný talep eder hale gelmez miyiz yoksa?
Ki çokluk, gelmedik mi?
Baþýmýzý sokacak huzurlu bir yuvadan, baþýmýzý bulamayacaðýmýz katlý köþklere dönüþmedi mi ‘taleplerimiz’? Elimize geçmeseler bile zihnimizde var oluþlarýyla hastalýklý bir huzur hissetmedik mi?
Ne acýdýr hâlbuki. Fýtrat gereði düþünme eyleminden soyut yaþayamaz olaný, hiçbir þey düþünmediðini söylerken bile zihni meþgul olaný -insan’ý, ben’i- daha kötüsüne, faydasýz ilim ve baþ aðrýsý yoluna ziyan ile itelemeye mütemadiyen devam etmemiz ne acýdýr. Bunu yaparken de hiçbir sebep - sonuç gözetmeksizin akýþýna býrakmamýz.
Düþünme nimetinden sadece feylesoflar mý nasiplenir acaba? Ve onlardan biri, iþte Kant, der ki;
“ Ýki þey üzerinde ne kadar sýk durup düþünsem, gönlümü hep yeni ve gittikçe artan bir hayranlýk ve saygýyla dolduruyorlar. Üstümdeki þu yýldýzlý gökyüzü ve içimdeki ahlak yasasý.”
Kant, politik aklýný eleþtirebilmeyi göze almýþ, bir tefekkür okyanusuna belki yüzme bilmeksizin dalmýþ, baþýný kaldýrýp gökyüzünü, baþýný eðip içindeki ahlak yasasýný eþsiz insan beyninin süzgecinden geçirmiþ, talep ettiklerinin vuslatýný doyumsuzca yaþarken huzura bulanmýþtýr.
“Oysa yaz geçti bize ne þimdi bunlardan…”
Gökyüzümüzün, ufak hücre penceresinin aldýðý kare güneþ diliminden ibaret olmadýðýný fark ettiðimizde tüm kapýlar açýlacak, çaðýldayan sular ifrat ve tefrit eþiðinden sýyrýlacak.
Hal böyleyken buðusundan arýnacak, insan olmanýn müdahil ve mütefekkir duruþu.
Dünümüze eþit olmayan bugünümüz; bir tutarsýzlýk, kararsýzlýktan ziyade hadis-i þerif kutsallýðýna bürünmüþ olacak.

Öyleyse,
Sapere aude! **

*Franz Kafka / Milena’ya Mektuplar
**Bilmeye cüret et. Tadýna bakma yürekliliðini göster. Bilme cüretini göster.