Karanlýk gecelerde bir yýldýz parlar türünden
Saçma sapan sözlere küfrederek alýyorum kalemi elime yine.
Kalem ve kaðýt ürküyor benden
Geri geri kaçýyorlar sanki.
Kelimeler ise yerinde duracak gibi deðil.
Her bir cümle boynundan vurmak için çýrpýnýyor
Tükenikliðime karþý yýlýþýk kadýnlar gibi kýrýtarak yürüyen zamaný.
Bir-ki-üç þiþe þarap derken
Benimle beraber kafayý bulan kelimelerin koluna girip baþlýyorum dansa.

Gezegenimin daimi konuklarý yýldýzlar ve ay yerlerini almýþ çoktan.
Bin bir çeþit ezgilerle iç döküm seanslarýmýz
Þafaðýn ilk ýþýklarýna dek mütemadiyen sürüyor.

-Aðzýmýn içinde bir þiir var, düþtü düþecek
Ýmlasý kýrýk, saðlamasý infilak
Karekökünden ne müphem sevdalar geçmiþ.
Saçlarýmýn arasýnda bir kurbaða var
Ýliklerimden ustura gibi geçip,
Kendi intiharýndan tutarsýz iklimler peydahlýyor.

-Hadi sende tutuþtur sayfalarý
Sende yan!
Yan ki esaretin dillensin sürrealist þiirlerde.
/Ýç çekiþlerini, ölümlerini al da gel./
Alnýndan öp her bir hecenin
Yoldan çýkar umarsýzlýðýn çekim eklerini.

Baþýndan beri biliyordum;
-Tüm kutsal kitaplarda baðýþlanmasý imkansýz ruhlarýn
Arsýz ölümlerden medet umduðunu-
Ve yasaklandýðýný þimdi ve sonra ih(ti)mallere sýðýnan aþklarýn
Uzun metrajlý yaþamlarda…

Biliyordum evet biliyordum,
Hiç kimsenin sona dair hiçbir þey bilmediðini
Bilemediðinden çaresizce delirdiðini ürkerek izliyordum.
/Yaþarken ölenlerden
Yaþarken ölümlerden ürperiyordum/
Ruhumu aç balýklar gibi yüzdürdüðüm anlarda
Umudu muþtulayan meleklerin
Aslýnda katilim olduðunu biliyor,
Bunca þeyi bildiðim için tüm iltihaplý þiirlerimden özür diliyordum.

Anýlarýmla yýkandým karanlýk avlularda
Ki tenim tertemizdir benim.
Sözcüklerin köpüðünden çeyizler iþledim,
Saçlarýmý ebem kuþaðýna serdim solmasýnlar diye
Gölgemin nasýr tutmuþ lisanýnda demlendim uzun zaman
Ve niyeti bozdum, kafiyesini devirdim ömrümün
Çek git hayat, çek git istemiyorum
Git buradan hayat yetiþemiyorum boyunun hizasýna!

Aslý Ardýç
Ekim2008