Yokluðun Pazar günü daha derin bende. Daha fazla özlemle bakýyorum parkta gördüðüm her sevgiliye. Ve daha çok anlýyorum zamanýn aslýnda hesapsýz ve dalga geçerek geçtiðini…
Oysa yanýmda olmalýydýn bu Pazar. El ele gezmeliydik küçük ama kendi içinde büyük þehri.yada saat gecenin sularýnda gezinirken bir Ýspanyol meyhanesinde oturup, hafiften çekmeliydik kafalarý. Ahþap masalar, ahþap sandalyeler, balýk aðlarý, loþ ýþýklar… ama mutlaka kýrmýzý.
Ýzmir’de olup bir Ýspanyol meyhanesi bulmalý þimdi. Yerde talaþ kýrýntýlarý, ahþap kokusuna eþlik eden kýrmýzý þarabýn kokusu, karþýda ege’nin hafif çalkantýlarýyla oynaþan yakamoz kýrýntýlarý fon’da Karsakov un Þehrazat senfonisi… Ýspanyol meyhanesinde olmalýydýk bu akþam. Þarap içmeliydik birlikte ve yaþanan her þeye inat. Kendi kaderimize inat, olmayacak olanlara inat, þerefe demeliydik.
Kýrmýzý ve mavi ýþýklarýn arasýndan alýp þarap kýrmýzýsýný, içip sarhoþ olmalýydýk. Aðzýmýza ve aklýmýza gelen her þeyi söylemeliydik konuþmalýydýk… ama gülerek, ama neþeli, ama hüzünleri unutmadan. Belki teþekkür bile etmeliydik gece ve hüzne, bizi biz yapan üzüntülerimize… Son tesellim þarap oldu diye yazýp peçeteye, sessiz sessiz baðýran þarkýcýya göndermeliydik bu þarký lütfen diye…
Doðru ya, Ýspanyol meyhanesin de bir kadýn söylemeli. Çýðlýk çýðlýða deðil ama. Sessiz, derinden, sade ve öylesine içten söylemeli þarkýyý. Hüzün olmalý, yitirmiþlik, aþk acýsý olmalý masalarda oturan kiþilerin yüzlerinde. Ve herkes tanýmalý birbirini yüzüne bakýnca. Yüzündeki acýyý… Bu Pazar Ýspanyol meyhanesinde olmalýydýk seninle tüm her þeye raðmen.
Hafif esen rüzgar, yakamozlara benzettiðimiz aslýnda dar ama koca þehrin yansýyan ýþýklarýna bakýp dalmalýydý derinlere. Çocukken soðuk hava deposuna kýþ mevsiminden soðuk havayý depoladýklarýný düþünen bana gülmeliydik dakikalarca. Çocuk olmalýydýk saf ve su katýlmamýþ halimizle yaþamalýydýk aslýnda adýna aþk dediðimiz rezilliði…
Keman sesleri karýþmalýydý geceye. Ýçinden söküp atmak istediklerini, yaþadýðýn ama hiç bir þey anlamadýðýn zamaný, yaþayacaklarýný ve daha birçok þeyi o keman sesine teslim etmeliydi ve biraz da aðlamalýydý gecen zamana. Elinde yakut’un rengi, yanýndaki sandalyenin koluna astýðým çantanýn içine beþ saatliðine teptiðimiz anýlar.
Yaþadýklarýmýz, yaþam karelerimiz, siyah-beyaz resimler, evcilik oyunlarý, köþe kapmacalar,
Ýlk aþklar, son aþklar ve aþký aramaktan vazgeçtiðimiz zamanlar… Bu Pazar yanýmda olmalýydýn… Ve ‘ her seven adsýz bir kahraman, insan sevebildiði kadar insandýr’