Ben seni karanlýðýmda sevdim. Yollar kapalý iken, kimseler yokken sevdim. camýn önünde otururken karlar düþer ya yere inceden inceye.. Hani karýn o yaðýþýný seyrederken aklýna gelir ya yaþam birden.. O kar içine su serper ya.. Mutlu olursun bir an bile olsa...

Ben seni sen yokken sevdim. Bir kardelen gibi sevdim. Hani kardelen yýlda birgün çýkar ya karýn altýndan... O gün o kýsacýk gününü sevdiði ile birlikte geçirmek ister ya... O gün onun için unutulmaz birgün olmasýný ister ya.. Hiç unutamayacaðý "seni" bir kere ölümüne sever yaa...

Ben seni yolcusuz yollarda sevdim. Yolcuya hasret kalan bir yol gibi hasret kaldým. Bir kiþi bile olsa, bir kere bile olsa biri geçsin diye haykýran bir yol gibi.. Ben yolcusuz yol oldum...

Ben seni güneþin doðuþuyla sevdim... yýldýzlar kaybolunca, kuþlarýn ötüþüyle... Topraðýn yaðmura hasret kaldýðý gibi, yaðacak bugün deðilse yarýn umudu ile bekledim...

Ben seni kalemlerimde sevdim. Her kaðýda "sen" yazan o deðerli kalemlerimde sevdim. Bilmezlerdi sen kelimesini, her zaman "benli" cümleler kurardý. Sen geldin kalemim yeni bir kelime öðrendi. öyle sevdi, öyle büyüttü ki içindeki seni, dolup taþarcasýna... Bitmez tükenmez bir aþkla taþýdý seni. kaç kez düþtü ama pes etmedi...

Ben seni bir çocuðun gözlerinde sevdim. Onun masum, tertemiz bakýþlarýnda sevdim. Gözüm görmezken hiç birþeyi bir tek o temiz, saf bakýþlarý gördüm.. Onu sevdim, ona tutundum... Ona susadý dudaklarým...

Ben, seni sevdim sen yokken...