Ahval / yangýn kara/lama/sý



bu kentin tam ortasýna
dönüþü mümkün olmayan veda çiziyorum gözlerinden.
kaç gece donakaldým meydan meydan bir bilsen,
bir bilsen kaidesiz büst ahvalimi
tutardýn ellerimden..
tutsaydýn.. ellerinden baharlar da derlerdim.

yaralý eylüller sýrtlamýþ bir aðustos hüznüyüm..
nemli akþamlar basýyor Akdeniz’i,
bir sonbahar yüklenmiþ Akdeniz, kan ter içinde,
ne farkýnda maðlubiyetin ne de umurunda yengisi..
sýrtým baþým daðýlmýþ bir Akdeniz,
parçalanmýþ ve bozuk, ekmek parasý üstüyüm,
efil efil esiyorum dinle beni
Çukurova’nýn bilmem neresinde usul bir ýrgat türküsüyüm.

sen yoksan içide dýþýda bir þehirlerin
ýrmaklarýn, daðlarýn, tepelerin
rakýmlarý, debileri, renkleri hep ayný..
ha Kýzýlýrmak.. ha Asi.. ha Fýrat,
ha içine gömülen Erciyes,
ha heybeti esrarlý Aðrý,
ve hiç kimsesizleri kucaklar akþamlarý, bütün þehir meydanlarý
delileri ve çöpleri karýþtýranlarý kolumu kanadýmý kýrar gibi taþlar orospu çocuklarý!
raylar üzerinde trenler altýnda çocuklarla beraber büyür intiharlar
sonra bütün hikayeyi kalabalýklaþtýrýr garlarýn rüzgarlarý.


hala bebeklerin gözüne kaçan tütsüyüm!..
saçlarýndan baþlýyorum kendimi yakmaya,
bir yangýna döndükçe bahar gibi kokuyorum.
meydaný meydan daðý dað,
garlarý ve rüzgarlarý adam akýllý oluncaya kadar kentler,
yani baharlarýnda aþklar yetiþinceye dek
yanacaðým ve büyüyecek küskünlüðüm!