sana nasýl anlatsam ki kafamdaki bu anlamsýz dünyayý;
yada nasýl anlasam kendi anlamsýzlýgýmý...
hayat cok sey götürmeye basladý bizden.
bedelleri gerektigi gibi ödeyemiyoruz,
çünkü gerekliliklerimiz cok farklýlastý.
sacmalamaktan baska yaptýgým hic birsey yok
son bir kac yýldýr.
gözümün önündekileri bile görememeye basladým.
ve her defasýnda biraz daha fazla fark etmeye basladým
bu amansýz körlügümü.
bunu fark ettigimdeyse;
bunu bir daha asla fark edemeyecegimi anladým.
cok uzun zamandýr hic birsey anlamamaktan yakýnýrken
bir daha asla hic bir farklýlýgý anlayamayacagýmý anladým.
sevinmeli miydim peki simdi?
ardýna saklanmaktan çok zaman hic cekýnmedýgým
hangi maskeyi takmalýydým yüzüme simdi?
hangi maske daha iyi kandýrabilirdi seni?
hangi maske beni daha iyi gösterebilirdi senin karsýnda?
en iyisi hangisi olabilirdi?
bu olabilir mi?
peki ya bu?
bide suna baksak,
sanki bu daha iyi gibi degil mi?
bunda anlastýk sanýrým;
o zaman sorarým sana
nerde o ýsýgýyla dünyalarý aydýnlatan,
okyanuslar kadar derin bakan,
girmeye korktugum,
kýzýllýgýnda kayboldugum
o gözler...
hangi maskenin altýna sakladým onu
nerdesin;
ben nerdeyim...






ve sarký yeni baslýyor.....