sende/leyiþ

ellerin cebimde yürüdüm sokaklarýnda bu þehrin,
pörsümüþ arnavut kaldýrýmlarýndan tepelerine meylettim..
þizofren ruhlu bu kentin yüksekçe yerleri
sanki yorgun fahiþelerin sarkmýþ göðüsleri!..
memeleri ile gurur duyan,
sivilceli yüzünden piþmanlýklar okunmayan þehri,
elim hikaye sahibi ellerimi, ceplerime sokmadan seyrettim..
yüzsüz fahiþenin pervasýz rüzgarlarýndan
parklarýn ýssýz banklarýna uðrasam
saçlarýna dokunacaðým biliyorum..
dokun/aklý bir hikayeyi anýmsayacaðýma
gözlerimi kapamayý seçiyorum..
halbuki kirpiklerim birbirine deðdiði dem
kaçmam gerekir ya korkularýmdan;
olmuyor.. ellerin izin vermiyor.. kaçamýyorum
savrulan saçlarýnýn sarmaladýðý kabuslarýmdan..

-Ya Rabbim!..
boyu suna elleri kýna hayallerin yýkýlýþýný anlarým
ve tarhana çorbasý buðusunun daðýlmasýný..
hüzünlenince baþ koyulan, yas/lanýlan
ýs/lanan omzumun kurumasýný da anlarým..
n’olur sende beni anla;
bu kadar yalnýzlýða alýþýrýmda
neden yarattýn ve ne gerek vardý
Cansu Dere bakýþlarýna?!-

gidiþini incir çekirdeðini doldurmayan sebeplere baðladýðým
bu sen kokan þehri yorgun argýn adýmlamak ne kadar zor!..
sýrf saçlarýnýn savruluþundan
ve fahiþelerin göðüslerinin hüzün damýtmasýndan,
aþkýn ýþýklarýný söndürüyorum..
sen bilmezsin bir ben bilirim, sensizken
yaðmuru ve geceyi seven kadýnlarý gücendiriyorum!
bir bir yýkýlýyor kalelerim
þehir düþüyor ceplerimden..
ne ben söyleyeyim ne de sen sor
istersen ayrý ayrý gördüðümüz rüyalarý hayra yor
bilesin ki
yankesicileri ceplerimi yaðmalarken
bu þehirde sende/lemeden ayakta kalmak zor!


(miir iþte.. elim sende.. adam sende!)