Henüz gün ýþýðýnýn bu ormandaki her çalýya dokunmadýðý saatlerdir bunlar. Uzaktan eðrile büðrüle akan nehir sesi herdaim duyulur. Fakat henüz uyanmadý orman o tatlý rüyadan. Ben masal anlatýyordum akasyaya, salkým söðüt can kulaðýyla dinliyordu eðilerek yerlere kadar. Hiçbir hayalimiz henüz tevkif edilmemiþ, hiçbir türkümüz sürgüne gönderilmemiþ ve masallarýmýza mutlu sonlardan baþka son eklenmemiþti. Dimaðýmýz açýk, bir yelkenli misali yol alabilirken, gönlümüz okyanus kadar derin...Sevdiðimiz hep derinlerde muhafaza ettiðimiz inci gibiydi (hep derinlerde muhafaza ettim bende). Ve yaþam denen vesvese henüz yataklarýmýza düþmeden bir adým daha atabildim olduðum yerden. Ne var ki yakalandým. Zannetmeyin ki yeni bir kelam çýkýyor dimaðýmdan. Asýrlardýr ayný sözler dolaþýyor semalarda. O inciye söylenmeyen sevgi sözleri zebani gibi yapýþýyor boðazýma.

Beynin kývrýmlarý, engebeli ve sarp, engin yarlardan bir demet...Ve çeþitli maðaralar mevcut hiç içine girilmemiþ/girilememiþ. Hiç aydýnlanmamýþ odalar mevcut. O ”inci” düþünce bir düþüncenin içine aydýnlanýyor girilmez maðaralar ki bu, kendi kudreti deðil göðüsünden fýrlýyor ýþýk yukarýlara.

Göðüsündeki azgýn dalgalarla boðuþuyor bir adam. Yoruluyor, yoruluyor, gittikçe sinikleþiyor mücadelesi ve düþüyor içine yorgunluðun. Ýþte þimdi hepimiz o azgýn dalgalarla boðuþup kýyýya vuran Gulliver gibi cüceler tarafýndan esir alýnmayý bekliyoruz. Ceplerimizde bize bile büyük gelen duygularla vuruyoruz kýyýya. Ya da G. SAMSA gibi bir böceðe “dönüþüm”ümüzü baþlatacaðýz. Aðaç yapraklarýnýn, haylaz çocuklarýn saçlarý gibi dik dik olduðu bu adada nereye dönersen ayný melodi. Kendi ellerimizle ördüðümüz duvarlar Çin Seddi gibi. Son tutulum gökyüzünde, toz gibi serpilmiþ yýldýzlarýn içinde... Hani bahsediliyor ya yürek tutulmasý.... Bulmalý þimdi seni...