Çiçek gibi açýyor ya hayatlar yaþama,
Oysa sen,
Nerede olduðunu bile bilmiyorsun gönlünün.
Açacak bir hayat bekliyorsun yaþamýna,
Gün dönüyor, gün doðuyor,
Nereye gittiðini bile bilmiyorsun rüzgarýn.

Umutlarýnýn doðduðu adayý da keþfediyorsun,
Bir çýkýyor, bir batýyor,
Bir açýyor, bir kapanýyorsun,
Ve gömülüyor semaya duygularýn...

Kayýp ilanlarý içinde,
Asýlmýþ duvarlara eski dostlarýn resimlerin.
Eþgali yabancý, zamanýn getirdiðin insanlarýn...
Aslýna bakarsan insaný deðiþtiren zaman da deðil,
Zamaný deðiþtiren insan.

Göçük bir evin altýnda kalýyor en sevdiðim resim.
Bakýyorsun ki resimdeki de benim...
Resmimi deðiþtiren de
Beni deðiþtiren sevgin...

(Her yaþam bir öðüt
Sana, bana, ona,
Her öðüt içinde büyüðünün sözünü dinlemeyen
Biri çýkar elbette...

Arþýnlýyoruz kader çizgimizi.
Tutunduðumuz dallar kýrýlýyor,
En son tutunacak dal,
Yine gönlümüz oluyor.)

Söyle þimdi,
Hangi köþeye saklanacaksýn ey güneþ,
Ne zaman geri dönecek mutluluk tutulmalarý,
Nereden gelecek de haber,
Beni de alýp götürecek mavi göle...