Bölüm 2 – Ýncelemeler

     Günler geçmekle uðraþýp dursun ben etrafý kolaçan ediyordum ne var ne yok diye. Ýki de bir beþiðimin yanýna gelip,yanaðýma öpücük konduran bir kýz ve bir erkek çocuktan bayaðý hoþlanmýþtým biliyormusunuz? Bunlar aðbim ve ablamdan baþkasý deðildi. Yanýma her geliþlerinde öpmeleri bir tarafa yaptýklarý þaklabanlýklarý bir görseydiniz eminim bana hak verirdiniz. Onlarýn bu hareketlerine karþý içimden katýla katýla gülmek geliyordu ama bir bebek olduðum için bunu yapamazdým yapsam bile tuhaf olurdu deðil mi?
     Hani derler ya zaman su gibi akýp geçiyor diye,iþte bu yüzden midir nedir bir türlü geçen günleri yakalayamýyordum. Günlerim sütümü içmek,uyumak,etrafa gülücükler atmak ve altýmý pisletmekle geçiyordu. Yavaþ yavaþ ele avuca gelmeye ve yerlerde sürünmeye baþlamýþtým. Her ne kadar beceremesem de kendi çapýmda emekliyordum iþte, bu yaþta kalkýp ta koþacak halim yoktu zaten. Ara sýra bacaklarým ile ellerimi karýþtýrýp yuvarlanmasam daha da iyi olacaktý ama neyse buna da þükür.
     Gündüzleri zaman çok çabuk geçiyordu biz üç kardeþ kudururken ama gecenin olmasýný istemiyordum. Annem ev iþlerini bitirip akþam ezaný okundu mu, babam iþten gelene kadar yine o gaz lambasýný yakar ve odayý kasvetli bir loþ ýþýk alýrdý. Evde akþamlarý dýþarýya el iþi yapardý. Hani þu dedelerimizin giydiði ponponlu hacý takkeleri vardýr ya iþte onlardan. Onlarý keser,ponponlarýný yapar sonra da dikerdi. Babam iþten geldiðinde hep beraber yemeðimizi yer,babam kahveye, aðbim ile ablam derslerinin,annem tekrar takkelerinin baþýna bense annemin dizinin dibine otururdum. Bu olay adeta bir kýsýrdöngü gibiydi,her gün ayný hiçbir deðiþiklik olmadan...
* * *
     Annemin o hali þimdi bile gözlerimin önünden gitmiyor. Ne zaman bir gaz lambasý görsem çocukluk yýllarýma dönüyorum. Etrafa yaymýþ olduðu o aðýr koku,o loþ ýþýk... O zamanlar da elektrik daha bizim eve uðramadýðýndan bununla idare ediyorduk. Aðbimle ablamýn derslerini yapabilmeleri için gaz lambasýnýn ýþýðýndan faydalanabilmeleri için türlü türlü yer deðiþtirmeleri hala aklýmda. Herkes gibi bende zor þartlar altýnda büyüdüm. Bir gün gelip de bu yaþadýklarýmý yazacaðýmý hep hayal etmiþtim. Ýþte þimdi o gün bugünmüþ. Ýnanýn yazdýkça eski günlere dalýyorum ve gözlerimden yuvarlanmaya çalýþan göz yaþlarýmý zorla kelepçeliyorum þimdi göz kapaklarýma. Evlendim çoluk çocuk sahibi oldum ama o kadar çok istememe raðmen benim ihmalkarlýðýmdan dolayý bir gaz lambasý alamadým hala. Oysa onun içine gazý koyup,fitilini yakýp,lambasýný da kapatýp karþýsýna geçip oturmayý ve eski günlere dalýp gitmeyi o kadar çok istiyorum ki...
* * *
     Babam eve hep geç geliyordu kahveden. Annem ise o gelene kadar durmak nedir bilmeden hiç yorulmadan takkelerini dikmeye devam ediyordu. Hatta bazý sabahlarý bizden önce uyanýp yarým kalan takkelerini bitirmeye çalýþýyordu.
     Seneler birbirini kovalayacak ta ben böyle mi kalacaktým? Büyüyordum iþte bende herkes gibi. Aðbimin her gün okulu asýp sokakta oynamasý annemi bezdirmiþ olacaktý ki ortaokula baþlamadan onu kürkçü dükkanýnda iþe koymuþtu belki adam olur uslanýr diye. Ama bir gün gelip hiç de onun ummadýðý gibi olacaðýný nereden bilebilirdi ki? Ablamsa ilkokulun birinci sýnýfýnýn zor matematik sorularý ve benim onun defterlerini yýrtmamam için boðuþmaktan epey zorlanýyordu. Ta ki beþinci sýnýfa gelip benim ilkokula baþlamama kadar.
     Annemle beraber okulun kapýsýndan girince içimi tarif etmekte zorlandýðým hoþ bir duygu kaplamýþtý o gün. Bu hem bir korku,hem de okula baþlamanýn vermiþ olduðu bir duyguydu bence...