Kendinden yana bakmaya yorulduðu pencerelerinin tozunu alýrken, sürekli yolculuk yaptýðý trenin ayný cephesine oturup ve ne zamandýr dikkat kesilse de etrafýndaki yolun sadece bir yönüne aþina olduðunu farketti. Ters yönde ve hep baktýðý yönün aksi istikametinde bir koltuða gömüldü. Önce biraz soluklandý. Tüm yorgunluðunu içine yatýrdý, düþünce hamaklarýnda sallandý. Sonra üzerinden geçtiði köprülerden içinin aðýrlýklarýný akýtýrmýþcasýna dalgýn dalgýn bakmayý denedi. Akan her neyse daha çok genizine hücüm ediyordu. Manzaranýn buðusuna raðmen yeni bir çehre kazanmýþtý yollar.

Nice sonra gözüne kestirdiði bir manzaraya uzaktan bakan deðil de içinde soluyan biri olmak için indi trenden. Biraz yürüdü. Üzerine çöreklenen gri ton açýlana dek hakkýyla etrafýný göremese de bir güzelliðin içine içine ilerlediðinin farkýndaydý. Ufak bir nehrin kýyýsýna vardý. Yere çömeldi bir kaç çakýl aldý. Taþlarý avucunun içinde ovuþturdu ve bir birlerine sürtünürken çýkardýklarý sesleri dinledi. Suya fýrlatýp üzerinde sektirmeye can atýyordu ama yapmadý. Hafýzasý karþýsýna geçmiþ diþlerini gýcýrdatýyordu sanki. Atmaya kýyamadýðý taþlarý sakin bir hareketle cebine koydu.

Bazý þeyleri evvela yaþarsýnýz. Sonrasýnda hatýrlarsýnýz. Sonrasýnda da farklý bazý þeyleri ise en baþta yaþadýðýnýz þeyi hatýrlamak için yaþamaya meyledersiniz. Git gide hatýrladýklarýnýz yaþadýðýnýzdan ziyade bir önceki hatýrlayabildiklerinizin bir sanrýsý haline gelir. Hatýrladýklarýnýz bir önceki hatýrlayabildiklerinizden arakladýklarýnýzdýr artýk. Bu durumu farkettiðinizde yaþadýklarýnýzda aradýðýnýz tadýn bu hal yüzünden kaybolduðunu anlayýp bu sefer unutmak için yeni hatýralarýn peþine düþersiniz. Ama araya ne kadar dolgu yaparsanýz yapýn, ne kadar örterseniz örtün hafýzanýzý tetikleyen þeyler genelde basite aldýp ihmal ettiðiniz ayrýntýlarla en olmadýk anlarda hýrpalanmýþ varlýklarýndan çok daha güçlü bir hýrpalayacýlýkla karþýnýza çýkarlar.

Babasýyla birlikte böyle bir yerde yemek yerlerken, gayri ihtiyari sormuþtu. Yüzünde yediklerinden bir kýrýntý var mý, diye. Gözlerini gözlerine denk düþürmeyi özlediði o yorgun adam çenesinin saðýndaki bir karaltýya dikkat kesilip sanýrým evet diyerek yardýmcý olma iþtiyakýyla parmaðýný uzatmýþtý çehresine. Nice sonra biraz da caný yanýp kendisi parmaklarýný yüzünde, çenesinde gezdirdiðinde leke diye çýkartmak istediði þeyin çenesindeki ben olduðunu farketmiþti.

Pütürlü ve ekþi bir þey düðümlenmiþti boðazýna. Gözlerini kýsýp, hýrýltýlý bir sesle; o benim benim. Hiç mi dikkat etmedin þimdiye dek çehreme, diye mýrýldandý. Keþke yazýlý kaðýtlarýna baktýðý titizlikle bir kez olsun çehresine bakmýþ olsaydý yakýnlarda. Geçici bir duraklama ve hayretten sonra aslýnda en çok kendi çabasýyla konuyu deðiþtirdiler. Yýllar geçti yüzüne yeni izler eklendi lakin o benin gölgesini gittiði her þehirde bir gölge gibi gezdirdi gözlerinde.

Þimdi yüzü deðiþiyordu ondan uzakta. Deðiþen yüzünün ardýndaki o hüzün geçmiyordu lakin. Yüzünün ardýnda ruhu çentikler içinde kalmýþ bir çocuk yine de büyümek bilmiyordu. Bu ben, onu dilber eylemek yerine dilsizliðinin sebeplerden bir sebep oluyordu... Yine de dilsizliðine sebep olanlara pek çok defa mütercimliðini de boçluydu. Kendinden yana bakmaya yorulduðu pencerelerinin tozunu alýrken, sürekli yolculuk yaptýðý trenin ayný cephesine oturup ne zamandýr hayli dikkat kesilse de etrafýna dair yolun sadece bir yönüne aþina olduðunu farketti. Oturduðu yeri deðiþtirip düþünce hamaklarýna yeniden yöneldi. Benine dair yeni bir pencereden bakmayý denedi...