YAZMAK...

Bu güne kadar birçok gazete, dergi ve sitelerde yazan, beþ kitabý yayýnlanmýþ bir yazar olarak bu konuda deneyimli bir kalem olmama raðmen bazen yazý yazmanýn zorluðunu yaþýyorum …
Evet, yazý yazmak hem zor ve bir o kadar da zevklidir.
Zordur; yazý yazmanýn aðýr sorumluluðunu bilen bir yazarým.
Zevklidir; yazý yazmanýn zevkini tatmýþ bir yazarým.
Hayalleri ve düþünceleri olan, hayal ve fikirlerini paylaþmaktan zevk alan bir yazarým.
Hayal ve düþüncelerimi yazarak paylaþan bir yazarým…
Unutmayýn ki paylaþtýkça çoðalan tek þey sevgidir…
Onun için diyorum ki; siz, siz olun, kendinizi birilerine sevdirmeye kalkýþmayýn…
Kendinizi yalnýzca "sevilmeye" býrakýn yeter…

Yazarken –bazen- derim ki kendi kendime…
Ne yapýyorum?
Ne için yazýyorum?
Niye yazmaya devam ediyorum?
Amacým ne?

Sonra dönüp sorduðum sorulara yine kendim cevap veriyorum…
Hani ; "yazmasaydým deli olurdum" dememiþ miydi Sait Faik Abasýyanýk…
Yazmak…
Ah yazmak!
Dünyanýn en harika þeyi olsa gerek…
Güneþin doðuþunu, suyun çaðýltýsýný, kuþlarýn cývýldayýþlarýný, emekleyerek yürümeye çalýþan bir bebeðin korkmadan, çekinmeden sürprizlerle dolu hayatýn üzerine gidiþini…
Tüm bu olup bitenleri yazmak yani hayatý yazmak….
Yani yazarak yalnýzlýðýmdan kurtulmak…
Yani yazarak suratýma tokat gibi çarpan hayatýn acý cilvelerine karþý kendimi yazý kalkaný ile korumak…
Yani yazmak ve yine yazmak sonra tekrar yazmak…
Mütemadiyen yazmak…