“þu solucanlar diyorum ne garip hayvanlar.
bir denizaltý gibi ilerliyorlar topraðýn altýnda.
fazlada zararlý sayýlmazlar
ufaklarýndan bahsediyorum.
bir spagetti gibi dururlar iki parmak arasýnda.
bana göre de çok iðrenç deðiller.
üstelik hayattan kopmalarý da neredeyse imkansýz gibi.
kopan parçalarýnýn yerine yenilerini koyabiliyorlar.
hem de en orjinalinden
bu yüzden optimist hayvanlardýr solucanlar.
keþke diyorum bende bir solucan gibi olabilseydim
denizaltývari ilerleseydim hayatýn diplerinde.
es kaza kopan hayat parçalarýmýn yerine
yenilerini koyabilseydim.
en azýndan koyabileceðimi bilerek yaþayabilseydim...”

...dedim kendi kendime
bu aralar zaten hep kendim kendime.
bilmeden daldýðým bu kayboluþlar,
hep kendime.
aranan çýkýþ yollarý için sorulan sorular,
hep kendime...

korozyonlar, simyasal atýklar.
nanometre, nanometre eritiyor ruhumu.
Allah’tan dünya nano teknolojiye geçti.
yoksa çoktan bitmiþtim belki.
birileri green dreams’e haber versin.
ki belki onlar kurtarýr beni.
bu üzerimden temizlenmesi gerekenler
yüzbinmilyon kelimeye malolabilir.
daha fazla kaðýt harcamak istemiyorum.
doða ana çocuklar için
biraz daha gölgelik ýsmarlasýn diye.
zaten þiir dediklerimi,
klavye ile yazýyorum.
buda iþe yaramaz bir adamýn,
unicef ve tema duyarlýlýðý olsun.


Mustafa Durukan