Gecenin kör bir vaktinde bir karartý farketti delikanlý deniz kenarýndaki kayalýklarýn üzerinde. Bedeniyle varlýðýný kanýtlayan ama görünüþe bakýlýrsa ruhu varlýðýný kanýtlayamayacak kadar bitkin olan bir kadýndý delikanlýnýn gördüðü.

Uykusu kaçmýþ uzun bir gecenin keþmekeþ karanlýðýnda, kadýnýn yanýna gidip gitmemek arasýnda bir süre bocaladý delikanlý. Sonunda biraz merakýna biraz da insanlýðýna yenik düþerek gitmeye karar verdi.

Yaklaþtý kadýna, omuzuna dokundu usulca. Korkmadý kadýn baþýný kaldýrýp delikanlýya bakarken!

Gözlerine bir saniye bakmak bile yeterliydi kadýnýn saatlerce orada taþ kesildiðini ve aðladýðýný anlamak için...

"Haketemiþtim biliyor musun" dedi boðuk bir ses ile delikanlýya bakarak. "Hiç haketmemiþtim" dedi ve bu sözleri hýçkýrýklarla karýþýk aðlama nöbetleri takip etti...

Korku, endiþe, çekingenlik, utanç ya da buna benzer hiç bir duygu yoktu kadýnýn davranýþlarýna yansýyan. Adamýn yüzündeki güven ifadesinden midir, yoksa tüm duygularýnýn acýsýnýn gölgesine saklanmasýndan mýdýr bilinmez...

Delikanlý her seferinde konuþacak gibi oluyor ama doðru kelime olduðundan bir türlü emin olamadýðý, ardý arkasý kesilmeyen düþüncelerini harmanlayýp duruyordu beyninde.
Delikanlýnýn ne söylediðinin bir önemi yoktu aslýnda kadýn için! Yalnýzca, içinde ki acýyý tanýyan sesler duymaya ihtiyacý vardý...

Delikanlý bir mendil çýkardý cebinden ve izin istercesine baktý kadýnýn gözlerine. Onay aldýðýný hissedince usulca sildi kadýnýn gözyaþlarýný. Kadýn bir þey söyleyecek oldu ama sonra nedense vazgeçip gözlerini uzaklardaki gemilere yaslayýp sustu... Delikanlý kadýnýn çenesine dokundu, kendisine doðru çevirdi ve sanki hisli bir þiir okurcasýna içten bir ses tonu ile konuþmaya baþladý.
"Beni buraya kim gönderdi biliyor musun?
Beni buraya Tanrý gönderdi. Bana dediki;
"Bir kulum bizim ÝBLÝS`in çýraklarýndan birine tutulmuþ! Git ve ona yardým et" ve iþte buradayým...

Delikanlýnýn gözlerine baktý kadýn ve hafif bir tebessüme býraktý yerini yüzüne yerleþen hüzün kýrýntýlarý.

Derin bir iç çekiþin ardýndan, söz sýrasýnýn kendisine geldiðini anldý kadýn. Ama bu kez içi boþ isyanlar olmamalýydý dudaklarýna emrettiði, farkýndaydý... Kaçmak istediði gerçeklere bir kez daha yaklaþacak, bir kez daha yüzleþecekti hepsiyle... En çokta kendisiyle...

"Tutkunluk deðil gözlerime yaþlarý pazarlayan, aþk deðil hüzünleri yüz hatlarýma mühürleyen! Gerçeklere kapadýðým gözlerimi uçurumdan düþtükten sonra açmýþ olmamdýr canýmý yakan! Zamanýnda üstünü kapattýðým her hata cebime koyduðum bir taþmýþ ve her bir taþýn adý belki`ymiþ... Þimdi gerçeðe açtýðým gözlerimle bakýyorum ceplerime ve sayamayacaðým kadar çok, taþýyamayacaðým kadar aðýr olduklarýný görüyorum... Öyle çok belki`ler koymuþum ki ceplerime; belki düzelir, belki anlar, belki deðiþir, belki... Þimdi keþke`lere dönüþen belkilerin aðýrlýðý altýnda eziliyor ruhum! Özümü kaybediyorum! Gülüþlerim idam ediliyor piþmanlýklarýmýn hükümdarlýðýnda..." diyebildi güçlükle!

Derin bir sessizliðe býraktý yerini; içi kalabalýk, anlamý derin yaralarýn sebep olduðu; konuþulasý, konuþtukça paylaþýlasý acýlar...

Delikanlý anladý üstü açýk yaralara dokunamayacaðýný... Acýyý bile böylesine içten bir asaletle kimse taþýyamazdý. Hiç tereddüt etmedi! Eðildi... ve kadýnýn kanayan dudaklarýna bir öpücük emanet etti! Kadýn þaþýrdý.. Konuþmak istedi, konuþamadý! Aðlamak istedi, aðlayamadý!

"Gözyaþlarýna vuran ay ýþýðý olmak istiyorum! Yakamozum olur musun?" dedi delikanlý. Cevap gelmedi! Eline uzandý kadýnýn, tepki alamadý olumsuzluk yükleyebileceði... ve gece aydýnlandý, güneþ iki masum yüreðe doðdu sanki... zaman kollarýný açtý ve geleceðe güzel bir randevu verildi...

Þimdi mi? Þimdi onlar evli...