Gökyüzü aydýnlýðýný saklayalý az bir zaman geçmiþ,
Karanlýk…
Yetiþmek için çabalayan beni, yerime mýhladý “O”
“Seni bi kere öpeyim öyle git…”
Uzanan kirli kipkirli kollar, minicik eller,
Taras taras kaküllerin arasýndan ýþýldayan gözler,
Eðildim,
“O” beni öptü, buz gibi fark etmediði üþümüþ dudaklarýyla,
Aslýnda beni deðil,
Ufacýk varlýðýný azarlamayan, horalamayan, ümidine sarýldý ve öptü…
Asla unutmayacaðý, ama bir türlü hatýrlamayacaðý,”kek saklama kaplý” beni,
“Bi kere öptü,”
Sonra izin verdi,
Ben de gittim, ismini bile sormadan,
Sadece arkamý döndüm,
Akamayan, adaletsiz göz yaþlarýmýn ateþinde yanarak gittim…
Oysa birkaç dakika önce oradaydým…



Yoksulluk da oradaydý,
Molozlar da,
Depremin depresif sarsýntýsýnýn kalýntýlarý gibi ürküten yýðýnlar oradaydý…
Hem molozlar,
Hem kendilerine yakýþan arsýzlýklarýyla, kara cesur, kara cahil, pervasýz kadýnlar oradaydý…
Yoksulluðun asýk yüzüne inat, baþkaldýran sevinç oradaydý…
Karanlýktý ve kalabalýk,
Hurda demirin, yamuk yumuk soðukluðunda, yenecek sýcacýk ekmeðin koksusu oradaydý…


O yerde, bir baþýma, þaþkýným…
Elimde çantalarým, paketlerim,
Acele acele, kapatýlmýþ yol üzerine yayýlmýþ beton kalýntýlarýnýn üzerindeki kadýnlarý çekiyorum…
“Bunlarýn erkekleri neden çalýþmýyor bu saatte, çoluk çocuk peþlerinde…”
Kaprisli edasýyla, tepelerdeki bir kadýn baðýrýyor,
Elinde balyoz, bir de aðzýnda sigara;
“Senin baþka iþin yok mu bacým?…”
(Korktum mu?...........................)
(Bilmem, belki…)
Ama düþündüm,
“Utandý mý ki,” dedim,
Farkýnda olduðu yoklarýndan, kayýtsýz þartsýz mecburiyetlerinden…
Deklanþöre ard arda basarken,
“Yok, yok” dedim kendi kendime…
Utanan insanlara has mahcup, sesleniþ deðil bu…
Tehditkar, güçlü, alýþýk, ”Kodum mu oturursun” sesi…
Aslýnda isyanýn sesi…
“Ýþim sizsiniz iþte, bak gazeteye çýkacaksýnýz, akþamýn bu saatinde ekmek parasý peþindesiniz…Sorun yok merak etme…”
Yýkýntýlarýn inceldiði yerde, asfaltýn üstüde, hep orda otururmuþ gibi, bebeðini hep orada emzirmiþ gibi, bir baþka kadýn…
Bacaklarýna yatýrdýðý bebenin altýný deðiþtiriyor bir çýrpýda…
Belli ki, yýllar önce donmuþ çimento kum karýþýmýnýn arasýnda saklý ekmeðine acele ediyor…
Canlý, hareketli ve mutlu ana, arkadaþýna sesleniyor, çöreklendiði asfalt zeminden…
“Gasteciymiþ kýz, sizi gasteye basacak, biraz medeni olun…”
Yandaþ bulmanýn þýmarýklýðý ile gülümsedim,
“Dur, bebeðinle seni de çekeyim kalkma…”
“Olmaz, benim herif kýskançtýr çok, baþým belaya girer mi girer, çekme”
(Son sözlerini üzüntü ile mi söyledi?...)
Hayýr…
Gereðinden yüksek bir sesle, kýskanýlmayan demir kadýnlara nispet, daima kýskanýlmayý umarak söyledi…
Medeniyete çaðýrdý ve “herifinin onu sevdiðini” kara kuru kocalarýnýn karýlarýna haykýrdý…
Sonra, ben çektim, onlar çalýþtý…
Güçlü, alýþýk ve gözlerinde umarsýz arsýz hýrsla…


“O” ve onlar poz verdi sonra…
Zafer iþaretini nerde gördü ki bu oðlan…
“Karþýya gidin, oradan bana bakmadan yürüyün”
Arkalarýnda bilindik diklikleri ile çalýþan bir yandan atýþan analarý,
“Güzel bir kare olacak…”
Ama ne mümkün,
Gözleri bende,
Flaþ patladý, “O” ve onlar koþtu,
“Bakalým, bakalým!...”
Makine bir yanda. ben bir yanda…
“Yavaþ olursanýz gösterebilirim, sakinlik lütfennn”
Onlar sakinleþtiler,
Annelerinin ve kendilerinin gasteye basýlcak fotoðraflarýna baktýlar,
“O” hariç daðýldýlar…
Ýzledi…
Makinemi yerine koydum…
Çantamýn birini omzuma, birini elime aldým…
Paket ve poþetlerin sapýný avucuma sýkýþtýrdým…
Doðruldum…
“O þey ne?”
“Bu mu, kek piþirdiðimde bayatlamasýn diye bu kaba koyacaðým”
“Kolay gelsin” sözlerim” Saðol bacým” diyen seslere karýþýrken,
Yürüyorum,
“Çok para mý?”
(Neden utanýyorum ki?…)
“Deðil…”
“Ne zaman yapacan kek?”
(Her kek yatýðýmda sen aklýma geleceksin…)
“Eve gittiðim de yapacaðým…”
“Buna mý koyacan?”
“Evet…”
“Ben de alýr mýyým büyüyünce, ben de kek yapacam”
“Tabi yapacaksýn, çok küçüksün þimdi. Okula, gideceksin abla olacaksýn ve istediðin her þeyi yapabileceksin, alacaksýn”
“Sen çok okula gittin mi?”
(Pembe yalan…)
“Evet, çok okula gittim. Okula gitmezsen olmaz, kitap okumazsan olmaz…”
“Keki buna koy, bayat olmasýn tamam mý”
“Tamam, buralarda olursan yarýn sana getiririm…”
Yol arkadaþým yavaþladý…
“Haydi bakalým küçük haným, iyi akþamlar… Çok okuyacaksýn deðil mi?”
Ses etmedi, sanki takýlmýþtý bir yerlere,
Arkasýndan bakarken adým adým uzaklaþýyorduk birbirimizden…
Yoluma, döndüm…
Kaldýrýma tam çýkmýþtým ki, seslendi,
“Dur, seni bi kere öpeyim, öyle git…”
Minicik tomralanmýþ kara kirli elleri,
Tozlanmýþ taras taras saçlarý,
Kaküllerinin arasýndan görünen, ürkek parlak gözleri,
Sadece eðildim…
Boynuma sarýldý…
Ve öptü…
Yanaðýma deðen dudaklarýnýn buz gibi dokunuþu kazýndý ruhuma,
Bir de deðiþtirip, deðiþtiremeyeceðini bilmediðim kaderi…
O aslýnda beni deðil,
Ona verdiðim umudu, azarsýz üzümlü kekimi öptü…
Dudaklarý soðuk, kalbi sýcacýk…
Sonra sekerek koþtu karanlýðýna…
Gözlerimden akamayan yaþlarla, þakaklarýmý zonklatan acýyla daldým…

Keþke bu kadar kolay olsa,
Bir kitap veremeden, elinden tutamadan, iki kuru kelamla kaderlerini deðiþtirebilsek…
Doyumsuzluðun derinlerinde, bencil, þýmarýk dünyalarýnda yaþayanlarýn yanýnda,
Adýný bile bilmediðim, bilmediðimiz nice çocuk,
Karanlýkta, ekmek kokulu hurdalarýn arasýnda kaybolup giden minicik bedenler…


Ve yýllar sonrasý için hayal ettim,
“Bir teyze vardý hiç tanýmýyorum, yýllar önceydi. Yoksulduk. Ona bir akþam rastladým. Arsýzca sokuldum, azarlamadýðý için, ondan kek istedim. Eminim sonradan beni bulmaya çalýþmýþtýr. Bana oku dedi, çalýþ. O zamandan karar verdim belki, bulunduðum yerden kurtulmak için çabalayacaðýma, kaderimi deðiþtireceðime. Ve onu hiç unutmadým, yüzünü gözlerimin önüne getiremedim ama unutmadým, benliðimi okþayan sesi kulaklarýmda kaldý. Getiremediði kekin tadý damaðýmda, sýcacýk yanaðý aklýmda. Ben ona teþekkür ediyorum, bu günüm için…”

Keþke bu kadar kolay olsaydý…
Keþke...