Pencerenin önünde oturuyorum… Sandalye de pek rahat deðil ama olsun. Evde herkes uyuyor… Sessizlik… Elimde bir fincan sýcacýk kahve düþünüyorum…

Sabahýn çok erken saati… Güneþin kendisi yok ortalýkta... Ama dünyayý aydýnlattýðý ilk ýþýk oklarý, o sabah kapalý gözlerimden, ruhuma kadar eriþmiþti sanki...

Serçelerin ilk cývýltýlarý güneþin ilk aydýnlýðýna eþlik diyor sevgiyle… Ýsmini bilmediðim diðer bir kuþ ise ritmik ve canlý sesleniþiyle, bana merhaba diyor… Bana selam veriyor...

Çok mu bencilce? O kuþun sabaha sesleniþini, sadece benim duyduðumu düþünmek… Bana “uyan” teklifi yaptýðýný hayal etmek…

O sabah deðildi… Çünkü o sabah benim sabahýmdý… Gözlerimi ve ruhumu açtýðým aydýnlýk hep derin uykudayken beni sahipleniyor…

Ben sayýlý kez, akýp gittiði söylenen olguya, zamana eþlik ettiðimi düþündüm… Ve o sabah, benim sabahýmdý… Bencilceyse de bencilce…

Benim gibi, kim bilir daha kaç kiþi vardý… Ama ben onlarý, onlar da beni görmüyorlardý... Kapalý perdelerin arkasýnda, kaç kiþi yeni günün sýkýntýsýnda ya da mutluluðunda uyanýyordu, Gözleri zorla aralanýp, uykunun tatlý kollarýndan isteksizce sýyrýlýyordu?

Ýþte kahve suyum da kaynadý... Sýcak suyu koyduðum fincandan gelen, mis gibi kahve kokusu mutfaðý sardý… Hevesle, hazýrladýðým kahve elimde tekrar oturdum pencerenin önüne… Usulca…

Usulca… Sandalyenin üzerine oturdum, dizlerimi çekip kendime…Bir kolumla kavrayýp bacaklarýmý, diðer elimle sarýldým kahveme… Yavaþça… Ýlk aydýnlýðýn, sessiz, masum ve mavi pusu aman uyanmasýn!… Biraz daha dinginlik… Birazdan kent uyanacak… Azýcýk daha sessizlik…

Bahçede yeni yeni uyanmaya baþlayan elma aðacýnýn budanmýþ, kuru dallarý arasýndan mahalleye bakýyorum… Bir ay sonra, yolu görmeme engel olacak kadar büyüyecek, yapraklanacak olan dallar arasýndan, gökyüzünü görüyorum… Evet hava bugün güzel olacak… Ne giysem acaba?...

Ýçimi ýsýtan içecekten bir yudum alýyorum… Gözlerim dalgýn, nereye baktýðýný bilmeyen insanlarýn kayboluþunda, düþünceli…

Üç katlý, dört katlý, aralara serpiþtirilmiþ gibi duran iki katlý evler... Beton yuvalar… Ruhlarý sýkýþtýran, boðan donuk renkli binalar… Onlarý ýsýtan insanlarý, henüz salývermemiþler… Dýþarý çýkabilmek için sabýrsýzlanan çocuklarý ise yutmuþlar…

Ýçlerinde saklarlar... Neþeleri, kederleri, sevgileri düþmanlýklarý, isteksiz duyarlýlýklarý, kapalý perdeleri, gözleriymiþçesine uyuyan binalar…

Ve kent uyuyor...

Acaba?...

Yaþarlar mý kentler?... Ýnsanlarý olmasa, onlarý koruyan, seven eller, olmasa yaþarlar mý?..

Küserler mi?.. Kirletilirlerse ölürler mi, intikam alýrcasýna?...

Çöpleri sever mi kentler? Çöp yýðýnlarý ile mi sunarlar ve doðaya mý salarlar kokuþmuþluðu?

Yollarýnýn delik deþikliðinde yürümek isterler mi?... Kýþýn soðuðunu, yýpranmýþlýðýný bahane kabul ederler mi?...

Ýlgisizliði affederler mi?... Sen-ben kavgasýnda arada kalmanýn bunaltýsýnda boðulurlar mý?...

Göz göre göre harcanmayý isterler mi?... Koca koca adamlarýn paylaþamadýðý planlarda, süzülüp erirler mi?...

Evet...Kentler yaþarlar...

Düzgün özenli yollar, çiçeklerle dolu tertemiz çevre isterler... Derin bir soluk için temiz hava, kendisini güzelleþtirip, büyütecek eller isterler...

Baþarýlý projelerin hýzla uygulanmasýný, onu taçlandýracak baþlar isterler...

Kentler yaþarlar ve isterler... Planlý, projeli geliþmek... Ýnsanlarýný saklamak, korumak, isterler...

Batýya bakan penceremden, güneþin yükselen ýþýðýný yakalýyorum... Kahvem de bitti zaten... Binalar gözlerini açýyor artýk. Tek tek perdeler aralanýyor... Artýk insanlarýný, dýþarý salývermeye hazýrlar...Tüm sevinçleri, hüzünleri, heyecanlarý, bitkinlikleri ve koþuþturmalý iþleri için herkes özgür... Yürüyenleri ile canlandý artýk sokak...

Kent uyandý... Ýçeri sesleniyorum... “Haydi kalkýn saat 7 oldu”...

Çiçek açmaya hazýr elma tomurcuklarýnýn arasýndan, gökyüzüne bakýyorum...Hava çok güzel olacak bugün... Ne giysem acaba?..