Karmaþa..

Günahtan gayri herþeyin üstümden toz gibi silineceðini, her daim bedenim gibi üstümde kalacak tek þeyin günahlarým olduðunu biliyor ve bu durumdan inanýlmaz korkarak yaþamaya çalýþýyordum. Zaman ve mekan ayýrmadan yaþadýklarýmý sorgulamadan, günahlarýmý unutmak gafletinde asla bulunmadan, tüketebildiðim tüm’lerim gibi herþeyi bir kenara býrakýp gitmeyi düþlediðim zamanlarý ve o zamanlarýn acýlarýný daha dün gibi yaþýyorum. Biliyordum baþýma gelen talihsizlikleri, aðýt yakar gibi sorgulamýyor sadece zamanýn getirisini kendime bir sürpriz olarak hesaplýyor ve hayatýn en güzel zamanlarýný yaþamak tadýnda nefes alýp vermeler eþliðinde yaþýyor, kendime en güzel düþünceleri dahil tüm fikirleri yasaklýyor, aþk kokusu ve sözcükleri dýþýnda herþeyi haram farzediyordum. Gidilmemiþ yerler hayal ediyordum kendi baþýma kaldýðým zamanlar içinde, yalnýzlýðý beceremediðim zamanlar arifesinde ise hep karanlýk daim acýlar içinde hüran olma durumunda sevdalýk. Yanýlgýlar eþliðinde yenilgileri defettikten ve kendi kendime sevebileceðim güzel þeyler yeþerttiðimde nefes almak gibi bir lükse kavuþtuðumda, çocukça bir sevinç gibi yüzüme konan gülümseme ve gamzelerimin altýn gibi parlamasý, günahlarýmýn kalýcý ve acýtýcý yanlarýný kavrayýþým; hayat denilen gemide ilk sallanýþlarým daha dün gibi aklýmda –ki ben bunlarýn tamamýný unutmaya çalýþýyordum. Hayal dünyamýn zenginliðini farkettiðim gün farkettiðim en büyük gerçek idi; fakirliðim ve yalnýzlýðým. Arkadaþlarým ve yalanlar üstüne kurulu hayatlar dünyasýnda kelime kelime aþk arayýþlarým, gidiþlerim ve geri dönüþü belirsiz zamanlar içinde aðlayýþlarým. Terkediþlerim ve asla bilinmeyen gerçekler üzerinde ettiðim yeminler gölgesinde naif ve eski bir salýncak sallantýsýnda ilk cümle heyecanlarým an gibi avucumda. Aklýmda duran herþeyin gerçekliði ve dürüstlüðü üzerine ettiðim yeminlerin, kýrýlan kalplerin alýnan ah’larýn üstünden koca bir asýr aþk sancýsý yaþadýðým hayat; bilinen en büyük yalan diye tabir ettiðim kentimden kaçmaya uðraþan güzelim sevdalýlar ve ben. Susmayý düþündüðüm zamanlar dilim izin vermez, dilim küstüðü zaman yüreðim acýrdý.
Biliyordum tanrýnýn zamansýz bir an’da bana yaþatacaklarý için haklý gerekçeleri olduðunu –ki döngü bu yönde diye kendimi kandýrmalarým, kaygýlarým, serzeniþlerim ve yüzü gözü kan içinde bir aðaç gölgesinde hayallediðim gençliðim hep gözlerimin önündeydi. Uzaktým bana inanmayan kadýnlara ve kimliksiz sapkýnlara inanmazdým. Herkesin herþeye bir zaafý vardýr diye düþünür kendime aradýðým zaaflar içinde en çok kadýnlarý naif bulur, kendimi bu yalana alýþtýrýr ardýndan bundan inanýlmaz haz alýrdým. Zaman kimsesizlerin içine sýðýndýðý barakalar gibi üstüme çökmeye baþladýðý an sessiz ve derinden sýzlanýþlarým dilimi kelimesiz bir piç’e çevirir bundan utanýr, kendime rezil rüsfa olmuþ bir erkek edasýnda acýrdým. Utanmazlýk denilen kamuflajýn ardýna sýðýnanlarý asla ve katiyen anlamadým. Kendime uzak bildiklerime inanmadým, yakýn bildiklerime bana inanmalarýný saðlamak yerine inançlarýný çöp kutusunda kokuþmuþ fikirler addettim. Kimselere verilecek bir hesabým olmadýðýný anladýðým zaman ölmeyi isterim. Serin bir bahar akþamýnda, sonbahar kývamýnda bir aþk þarkýsý keyfiyle mesela.
Günahlarýmý ve yalanlarýmý yanýmda götürebileceðim bir yer diye biliyorum ahireti. Tutkularýmý taþýrmýyým yanýmda, bilemiyor ve buna açýkçasý inanmýyorum da. Gelecek günler daha aydýnlýk diye düþlüyordum ve buna inanýlmaz bir çocuklukla inanýyordum. Kendime inancým sayesinde battaniye altýna saklanmaktan kurtulduðum zamanlarý acý takvimden çýkardýðýmý biliyorum. Küllenen her ne ise bir gün kokusundan midem bulanacaðýný bildiðim herþey, acý zamanlar içinde kavramlar karmaþasý ve aþk.

Her karmaþalýk bana aþk tadýnda bir yalan.

Her yalan bir aþk.
Her aþk bir yalan..

                         22/05/09 seyfettin araç..