Ölüm uzak deðil

Ölüm bizden uzak deðil.
Ölüm hiç kimseden uzak deðil.
Bir nefesçik canýmýz var hepimizin.
“Her canlý mutlaka ölümü tadacaktýr” diyor, Yüce Yaradan.
“Her yazýsýnda ölümden bahsediyor” diyeniniz olabilir, hatta þu an yanýmda bir þair arkadaþým; “yazýlarýnda biraz da dirilerden bahset” diyor…
Ne var ki “ölüm”den bahsetsem de, etmesem de ölüm bizimle beraber. Týpký vücudumuzda bizimle beraber gezdirdiðimiz bir organ gibi her gün ölüm geniyle gezeriz biz…
Evet, Ebu Müslüm Barut’un vefatýna getirmek istedim sözü …
Müslüm Barut’la bir seyahat esnasýnda tanýþmýþtým….
Müstakil Sanayici ve Ýþadamlarý Derneði (MÜSÝAD) Malatya Þubesi üyeleriyle, Gaziantep’e bir toplantýya gidiyoruz. Dört beþ arabalýk bir iþ adamlarý konvoyu… Müslüm, benim bulunduðum arabada… sessiz sedasýz oturduðu koltukta konuþmalarýmýzý, matraklýklarýmýzý dinliyor. Gidiþte hep sessiz olmayý tercih etti. Lakin dönüþte…. Hikâyeler, fýkralar, kýssadan hisseler…
Ziraat mühendisi olduðunu, Malatya Belediyesi’nde çalýþtýðýný söylemiþti…
O günden sonra da Malatya’da her kaþlýlaþtýðýmýzda , “Þevket Abi” diyerek… benden yaþý büyük olmasýna raðmen….
Ýþte bu sabah (20 Mayýs 2009)…
Ýþe gelirken O’nun vefat haberiyle sarsýldým….
Gazeteler (üçüncü sayfalarýnda) “Ruhsat Müdürü Kazada Öldü” haberini vermiþ.
Haberde, kaza geçirdiði arabaya bakýp bakýp duruyorum…
Her þey bir rüya gibi…
Ebu Müslüm Barut hiç yaþamamýþ gibi…
Geride yetim býrakýlan 4 çocuk ve yüreði yanýk bir ana…
Sonra hafýzamda silemediðim Antep yolculuðu anýlarýmýz…
Ölüm sahiden uzak deðil…
Dün akþam az daha ben de gidiyordum.
19 Mayýs resmi tatildi, gün boyu evdeydim, yalnýzlýkta ve bir þeylerle meþgul olmamaktan caným sýkýlmýþtý, akþama doðru ‘bir hava alayým’ diyerek askerde yeni gelen yeðenimle birlikte bizim evin yakýnýndaki “Tülük” e çýktýk….(Malatya’nýn tarihi bir mekaný olan yüksek ve sivri bir tepe…Orduzu Kaldýrým Mahallesinde…)
Tepeye çýkmakla günün tüm miskinliðini atmýþtým. Akþam evde haber dinliyordum ki: aniden kalbimin ritmi bozuldu.
Geçmiþte de buna benzer birkaç sorun yaþamýþtým, hatta anjiyo bile olmuþtum ama bir þey çýkmamýþtý…
Sol göðsümün göðüs kafesi hop kalkýp hop oturdu. Bir ter bastý, bir halsizlik… yýkýlýp kaldým. Bereket ki annem yanýmdaydý. Habire masaj yapýyor diðer taraftan da dualar ediyordu kurtulmam için.
Yaklaþýk yarým saat sürdü… Annemin duasýndan mýydý, yaptýðý masajdan mý, yoksa henüz kýsmetim bitmediðinden mi, bilmiyorum.
Sonuç; gördüðünüz gibi hâlâ karþýnýzdayým…
Ve bir kez daha anladým ki ölüm uzak deðil…
Hele bana hiç uzak deðil…
Bu vesileyle sevgili Ebu Müslüm’e Allah’tan rahmet, yakýnlarýna sabr-ý cemil niyaz ederim…