Sokrates’in karýsý: ”Ah! Bu insafsýz yargýçlar! Seni haksýz yere öldürüyorlar.” diye aðlayýp sýzlanýrken, Sokrates de “Ya haklý olarak öldürseler, daha mý iyi olacaktý?”demiþ.

Ey Tanrým, sen nasýl mükemmelsin ki bu sözü söyleyebilecek insanlar yarattýn...

Anlayamýyorum. Vaktin birinde bir adam bu soruya -tam da ölüme giderken- nasýl böyle bir cevap verebiliyor anlayamýyorum. Bre adam, eline cetvelle vurmayacaklar senin, öleceksin, var mý ötesi? Ama adamýn yaþadýðý hayat bedeninde sýkýþýp kalmamýþ iþte, düþünceyle yaþýyor. "Vay anasýný, o devirde yaþasaydým da adamýn önünde saygýyla eðilseydim" diyorum. Adamýn zamanýn en ileri düþünürü olmasý, bu devirde hala adýnýn zikrediliyor olmasý bile buna þaþmama engel deðil!

Zekanýn çizgisi çok incedir, bir nokta dahi ilerlemek deliliktir, derler. Bu da zekanýn en uç noktasý olmalý...!

Bir çok anlamý olan bu üç-beþ kelimenin sadece tek temasýnda takýlýp kalýyorum þimdilerde...

Hayat ayný! Ýnsanlar haksýz infaza maruz kalmaya devam ediyor. Bu infaz ölüm olmaz da baþka türlü olur ama oluyor. Ben, deðil kendi baþýma gelmesi, tanýmadýðým, bilmediðim, haberlerde duyduðum insanlar için bile durduðum yerde çýldýrýyorum! Sövüyorum, sayýyorum; gözlerimden ateþler fýþkýrýyor, etrafýmda duran insanlar bir adým geri gidiyor. Adaletsizlik! Dünyanýn en doðal gerçeði olduðunu bildiðim halde tahammül edemiyorum. Sonra bunu düþünüyorum, Sokrates'ý tabii... Duruyorum. Gözlerim anlamsýzlaþýyor, beynim bulanýklaþýyor.


Bana nasýl bir örnek olduðunu yukarýlardan bir yerden görüyor mu bilmem ama benim gibi bir barutu "püf " diye üflediðini bilmesini isterdim. Ýnsanlarýn kendi bedenlerinden çýkýp objektif deðerlerle yorum yapabilmesi, hikayenin can alýcý noktasýný sýradan insanlarýn egolarýný paramparça ederek yakalamasý ne büyük yeti!

Bu yeti, bir gün bi yerde beni de aðýna düþürebilmeli…