Bazý kelimeler ait olduðu cümleye, okuyanýn yaþadýklarýna, okumak istediklerine ve zamana o kadar yabancý kalýr ki; anlam o kelimenin çaðrýþtýrdýklarý yüzünden kaybolur.

Evet, belki cümle kurallara uygundur. Yazýmý doðrudur. Ama o ‘ters’ kelimenin okuyanda yarattýðý bunaltý hissi metnin geleceðini belirlediði gibi yazanýn ‘edebi’ niteliðini de sýfýrlar.

Bu bunaltý hissini yaratan yalnýzca okuyanýn okumak istedikleri olamaz. Okuyanýn yaþadýðý zaman diliminin deðerleri ve günlük yaþamýn agresifliði de bu bunaltýyý arttýrýr.

Zamana hükmeden yazar olabilmek sanýrým bu bunaltýyý yaratmadan yazmakla mümkündür. Örneðin: Nazým okurken bu bunaltý hissini duyduðumu hatýrlamýyorum.

Bir de nerede ve nasýl yazýlýrsa yazýlsýn bana ters gelen kelimeler var. Aklýma gelenlerden birkaç örnek verecek olursam: ‘Duyarlýlýk, tortu, dip, gönül, yoksa... ‘ Bu kelimler neden bana ters geliyor anlatamam. Ama bu ve bunun gibi kelimeler hele bir de kötü kullanýlmýþsa, metni okumaya devam edemiyorum.

Bu mesele ta insan anlýðýndaki idelerin oluþumuna kadar gider ve Locke’nin ‘Ýnsan Anlýðý Üzerine Bir Deneme’ adlý kitabýný okumayý gerektirir ki herkesin harcý deðildir bu iþ. Bu kitapta o kadar çok ‘ters kelime’ vardýr ki kitabý bitirmek ancak Kafka’nýn ‘Bunaltý’ adlý eserini okumakla mümkündür.

Bu ‘ters kelime’ iþi yalnýzca bireyleri ilgilendirmez. Toplumlara da ters gelen kelimeler olabilir. Her ne kadar toplumlar belli kaynaklarca yönlendirebilse de bu yönlendirme iþi ancak çoðunlukta etkili olur. Çoðunluksa uyuþmuþ bir yaratýktan baþka bir þey deðildir.

Sevmediðim kelimeler ancak ‘benim’ sevmediðim kelimelerdir. Acaba sýrf bu yüzden onlarý sevebilir miyim?