Alý solmuþ dudaklarýma akan gözyaþlarým, senin kadar ýslatmýyor. Þimdiler de her gün Mayýs’ýn 17 si, her gün Pazar… Yaðmular Mayýs, Mayýslar yaðmurlu Bulutlar… Ben Mayýs da BULUT’a aþýk kýzýl sonbahar…

Ey sevgili!

’’Yola düþtüm sana geliyorum, kurtarma beni’’ demiþtin… Kim kurtardý da seni, gözlerim aylardýr nöbet tutuyor ayakta?

Adýn dilimde nakaratý eksik, yarým kalmýþ türkü makamýnda... Tekrarlanmayacak sarýlmalarýnýn dargýnlýðýnda. Saçlarým, ellerim, dudaklarým…Gözlerinle nazara gelmiþ gözlerim medet umuyor kar etmeyecek dualarda !...

Göbek baðýndan sonra ancak benimle hayata baðlanan yar! Yine düþlerim örtüyor mu üzerini?… Ya da sabah seherlerine kadar, þinanaylar yerine gözlerim mi aydýnlatýyor? Uykuyla barýþmayan gecelerini?...

Aþkýn ucu kýrýldýkça mürekkebi koyulaþýyor kalemimin… Ellerim alnýma yazýlmayan seni, aðaç kokulu beyaz yapraklara anlatmanýn telaþýnda.

Sesin kulaklarýmda iki cümlelik ezgi!

‘’Seni aramýyor seni sormuyorsam
Bu senden vazgeçtim demek deðildir…’’ Kayahan beceremiyor söylemeyi senin notalarýnla…

Ve Sevgili!

Sensiz, yýkýk bir kentin uðultusuzluðun da haps olmuþ paslý yüreðim… Razý olmuyor, yakasýna yapýþmýþ gözlerinden firara. Sövesim geliyor… Hasret yanýðý kokunu benden esirgeyen namussuz rüzgara.

Bir tek ‘’keþke’’ basýyor içimi ‘’eðer’’ katmadýðým bu sevda da. Keþke diyorum keþke! Daha sýký sarýlsaydým, bir yudumunda sýrýl sýklam ýslandýðým BULUT ADAMA !!!


Elif Battal


Güneþ vedaya baþlamýþtý, kýzýllýðýný paylaþtýðý gökyüzüne... Ýçine sen düþen, gelin bohcasý güzelliðinde ki akþam dakikalarýndan bir tutam...