“Aþaðý da yolcu kalmasýn!” diye baþlar tüm yolculuklar. Hantal gövdesini geri geri götüren otobüsün camlarýna kilitlenir gözler…
Týpký þimdi benim yaptýðým gibi… Son bir bakýþ hangi isyaný dillendirir bilemeden öylece baktým sana, yoktun… Belki üþümüþtün, belki yorgun, ya da bilmiyordun ki gitmenin ne demek olduðunu, kalamadýn son bir bakýþa… Aslýnda kalmamalýydýn zaten, bu uzun yollar aðýr gelirdi çýkmaz sokaklarýna, kaldýramazdý hoþ kokulu çiçeklerin ziftin acýnasý karalýðýný. Çünkü sen dikili çiçeklerin esiri, ne bilirsin ki ezilen toprakta bir çiçeði yeþertmeyi… Sen çýkmaz yollarýn adamý, anlar mýsýn duvarlarý yýkmayý, bilir misin þehirleri aþmayý, yürümeyi yalýn ayak ya da öylesine en sivri çakýllarýn üzerine uzanmayý… Sen kabartýlmýþ yastýklarýn zavallý esiri, hayat diye þikâyet ettiðin þeyi tanýmayý becerebildin mi?
Sana hayatý anlatamam belki; ama yollarý bilirim… Hýzýmý alamadýðým dönemeçlerin izleri hala durur seyir defterimde. Karýn en güzel halinin nasýl buzdan bir ölüme denk düþtüðünü görmüþlüðüm var, ki ölüme en tatlý meydan okumuþluðumdur bir uçurum kenarýna kýrdýðým direksiyonlar…
Sen, yolcu koltuðundan yollara ahkâm kesen, karýþ karýþ bildiðini sandýðýn her yolun tercih edilmeye deðer bir sapaðý vardýr, bambaþka yollara çýkaran… Kimi zaman yoldan sapmak gerekir yani, belki yanlýþ belki dosdoðru; ama her noktasýný bilmek gerekir topraðýn…
Ben kimim de sana bunlarý anlatýyorum deðil mi? Ben, en doðru yoldan sana dönen iþte, þaþkýnlýðýmýn bilgisizlikten kaynaklandýðýný düþünme sakýn, ben bile bile yasak u dönüþlerinin tutkunuyum. Her dönüþte baþka bir yol keþfetmenin hazzýný eþ tutarým özgürce uçabilmenin hayaline!
Ben cam kenarý yolculuklarýn müdavimi, beni yola yansýtan her sokak lambasýnýn altýnda bir kendimden bir aþktan geçen… Þimdi senden geriye dönerken, bu yollarý armaðan ediyorum sana, kýymetini bil yolculuklarýn…