sen sevgini örüyordun sýrtýma,
üþümeyeyim diye
ellerinin nasýrlarýndandý motifleri...
bir yanýma azýcýk bir aðrý girse
ya da küçük bir sinek ýsýrsa geceleri,
uyku tutmazdý seni, biliyorum...

hatýrlýyorum týrnaklarýmý ilk kesiþini
ilk defa lunaparka gönderiþini hatýrlýyorum...
elime üç lira tutuþturup,
sýrtýmý sývazlamýþtýn bir melek gibi...
çok daha küçükken,
ben, gerçekten melek sanýyordum seni
ve kanatlarýn biliyordum çeyizini
onlarýn, çeyiz sandýðýnýn içinde olduðunu,
uçup gitmenden korkmayayým diye,
sakladýðýný sanýyordum...

hatýrlýyorum...
bir gün,
sokakta top peþindeyken yine,
tam da ezan vakti
o þiþko Halil’in bir darbesiyle,
düþüp kanatmýþtým dizlerimi
-yoksa sen mi kanamýþtýn bende?-
“neden” mi?
çünkü eve döndüðümde
kendi acýmdan kat be kat fazlasý,
yansýyordu senin o nur yüzüne...

baþka bir gün,
en yukarý ben çýkacaðým diye
týrmanmýþtým ya o çam aðacýna
ah ulen deli Niyazi!
kandýrmýþtý beni yine
yüksekten de korkuyordum hani
aðlýyordum...
ve aþaðýdan, bana bakýyordu bütün mahalle
sen de koþup kopardýn feryadýný
fakat sonra,
o aslan pençelerinle,
týrmanýp tutuverdin kollarýmý
sayende,
ayaklarým yere bastý!

ah anne!
bir daha tut ellerimi
ellerim üþüyor...
biliyorum sen de üþüyorsun ben üþüyünce
geceleri seni aradýðýmda,
düþümde gülüyorsun
dudaklarýn kiraz kýrmýzý,
yanaklarýn pespembe...

ah anne!
sokaðýn baþýndayým ben yine
hala o küçük oðlan çocuðuyum
dizlerimde yara bere,
hala düþüp düþüp, kanatýyorum bir yanýmý
ah anne!
neden çýkardýn sandýðýndan kanatlarýný?