SEVDAYA ÝLK ÞART

ve
kar yaðýyordu kar
dýþýmýz karakýþ bir mevsim
içimiz dört mevsim bahar/dý
ve zaten bir baþýmýz vardý
üstelik bütün bu olanlar
baþýmýza yaðan kar kadardý

ve kar
zaten beyazdý
dökülüyordu dokunuþlara
ve kar taklacý ak güvercinler parlaklýðý
hüzünlü bir bebek ýngasý
çocuk üþümüþlüðü gibi
yükü sevdalý bir yoldu
ve dokununca ayak tabanlarým
yalnýz olmadýðýmla
caddelerindeki karlý zeminine bir kentin
duran
ne yürek ne göz nede koldu…

sonrasý ömrümün kalan tarafý
dudaðýnda eriyen kar tanesi vurulmuþluðumdu

dahasý yaðan her kar tanesi
beni yaralayacak olsada
önce sen yaðacaksýn
saçýmýn her teline
keskin yanýmla yürüyeceðim
yaðan her karýn altýnda ýslanarak
yarýsý yitik
yarýsý diri
ardýma nice yýllar nice acýlar býrakarak
sevdasýný illegal bir bildiri gibi saklayarak

bir an önce ölmek kadar zor
belkide basit gelsede
yaþamak
nasýl olsa savunmayacaktýr
seni beni bu hayat
o zaman kaldýr at yüreðini
bir iþe yaramýyorsa
''buda sevdaya ilk þart…''

kenan can yoldaþlar