Hýrsýz eðer, sokakta çalýyorsa yakalandýðýnda , en yakýn aðaçta sallandýrýlýr.Hýrsýz eðer saray civarýnda çalýyorsa, Kralýn sofrasýnda yemek yer.

-Ýngiliz atasözü-




Yýllarýn hýrsýzýyým ama böyle birþey görmedim. Bildiðiniz üzere bu sýralar krizden dolayý iþler çok bozuk. Kendi kendime defalarca söylemiþimdir, adam gibi bir iþ bul diye. Ancak ne iþi, bulabildiðim iþ baþýma aldýðým iþ oldu.

Neyse efendim o sabah istemeyerekte olsa ufak bir iþe çýkmýþtým. Sabahýn erken saatlerinde elimde tornavidamla kaldýrýmlarda yürürken otolarýda þöyle bir inceliyordum. Tahmin etmiþsinizdir, teyip çalacaktým. Ben oto çalmam. Daha önce belirttiðim gibi vicdaný yüksek bir hýrsýzým, ufakla yetinmesini bilirim. Zaten derler ya "aza kanaat etmeyen, çoðu bulamazmýþ.". Üstelik gariban yerli arabalarla hiç iþim olmaz. Milliyetçiyimdir ayný zamanda.

Neyse gözüme kestirdiðim bir oto’nun kelebek camýný bir anda kýrdým. Birden alarm çaldý. Bu alarm dalgasý çýktýðýndan beri aklýmýz baþýmýzdan gitti. Zaten tüm meslektaþlarýmda olduðu gibi bende de panik atak hastalýðý var. Birden paniðe kapýldým. Ýþi birkaç saniyede bitirmem gerekiyordu fakat mübarek teyip yerinden çýkmadý. Çýkma kafaymýþ. Bu da bize karþý önlem olsun diye yapýlmýþ ya.

Aniden bir kadýnýn çýðlýðýný duydum. Kadýn çýðlýk çýðlýða feryat ediyordu, baðýrýyordu:

"Ýmdaaat hýrsýz var, imdaat hýrsýz var kurtarýn" diye çýðlýklar ortalýðý inletiyordu.

Sanki kadýnýn gýrtlaðýný kesiyorlar, aynen öyle baðýrýyordu. Meðerse oto’nun sahibiymiþ. Allah kahretsin dedim. Teyip’in kafasýný almýþtým ki tam topuk kaçmaya baþladým.

"Ulan Allah’ýn belasý lanet olasý kadýn, böyle baðýrýlýr mý? Tam bir cazgýr kadýnmýþ."diye düþünürken o sesi duyan insanlar bir anda ortalýða çýkmaya baþladý. Arkamdan ancak sesleri duyabiliyordum:

"Ne oldu?" "Hýrsýz var." "Kaçýyor iþte hýrsýz!" "Neee hýrsýz mý var? Yakalayýn. Puþt hýrsýz.Tutun hýrsýzý.. Yakala hemþerim..." "Hoop tutun þunu." "Lan yakalayýn..."

Baþýmý çevirdiðimde beþ on kiþiyi peþimde kovalarken gördüm. Üstelik önüme çýkanlarda arkadakilerin ikazý üzerine, tekmeyle, yumrukla bana saldýrýyordu. Kendi kendime þaþýrdým. Lan bu millete ne oluyor böyle diye düþünürken, bu kez can havliyle kaçmaya baþladým. Yandým anam diye düþünürken arkamdan koþanlarýn sayýsý da habire artýyormuþ. Bir sokaðý döndüðümde kovalayanlarýn sayýsý nerdeyse elliyi geçmiþti.

Aman Allahým! Ne oluyordu bu insanlara. Simitçi, kahveci, gazozcudan tutun da berber, bakkal, manav, iþsiz gezenler, çöpçüler, hatta arabasýný durduran þoförler, bütün herkes nerdeyse bütün Türk vatandaþlarý iþini gücünü býrakmýþ beni kovalýyordu. Ne yaptým bu insanlara yahu? derken öbür sokaðý döndüðümde kovalayanlarýn sayýsý ben diyeyim yüz siz deyin yüz elli kiþiyi geçmiþti.

"Hýrsýz vaar." "Yakalayýn." "Tutun þu hýrsýzý." "Allahýný seven yakalasýn" "Tutun namussuzu." "Ýþte kaçýyor." "Önünü kesiiin vatandaþlar." "Yakalayýn þunu..."

Kan ter içinde kalmýþtým, kalbim patlamak üzereydi. Çýldýrmýþ mýydý bu insanlar? Amacý neydi bu insanlarýn? Delirmiþti bunlar. Yardýmseverlikten mi yapýyorlardý? Ulan bir yaralý yerde ölse yüzüne bakmazlar ya, benim peþimdeler. Bu düþünceler beynimde hýzla dolaþýrken bir sokak daha döndüm fakat dönmez olsaydým.

Çýkmaz sokakmýþ.

Kim bu sokaðý yapmýþsa, hangi belediyeyse onun ecdadýný,sülalesini diye küfürleri saydýrdým.Nefes nefese kalmýþtým, bayýlmak üzereydim.Kaçacak hiçbir yer kalmamýþtý. Kalabalýk bir anda önümde birikti, onlarda durdu. Yaþlýsý, genci, kadýný, erkeði bütün toplum sanki önümde toplanmýþtý. Çoðunu gözleri kan çanaðýna dönmüþtü. Ýntikam ve hýrs duygularý yüzlerinden okunuyordu. Aðýr aðýr bana yaklaþýyorlardý. Ben de geri geri geliyordum. Fakat sýrtým duvara dayanýnca dondum kaldým. Hepsi de sadistçe bir gülümseme içerisinde bana bakýyordu.

Bir kiþinin elinde beyzbol sopasý, birkaç kiþinin elinde odun, demir çubuk, lastik hortum vardý. Ýki inþaatçý ise kazma kürekle bana doðru yaklaþýyordu. Korkudan ölmek üzereydim, beni linç edeceklerdi.. Son duamý yapmak üzereydim. Birden aklýma tornavidam geldi. Can havliyle tornavidayý doðrulttum, baðýrdým:

"Yaklaþmayýn lan sakýn, ne yaptým lan size he? Ben basit bir teyp hýrsýzýyým, yaklaþmayýn fena olur" diyerek gözdaðý vermeye çalýþtým. Sonra "Polis yok mu polis imdat kurtarýn beni" diye yeniden haykýrdým...

Kalabalýk bir anda panikledi, birkaç kiþi geriledi. Binalardaki pencerelerde biriken kadýnlar, yaþlýlar ise çekirdek yiyip manzarayý film seyreder gibi seyrediyordu. Herkes kan bekliyordu, kan akmasý lazýmdý, gözlerde kan vardý.

"Lan yaklaþmayýn yakarým" dedikçe kalabalýk mehter takýmý hesabý bir ileri iki geri yapýyordu.

"Lan polis yok mu polis?" diyordum.

Birden siren sesini duydum. Bir ekip otosu kalabalýðý yardý. Hayatýmda ilk kez polisi görünce bu kadar sevindiðimi, mutlu olduðumu hatýrlýyorum. Sevinçten aðlayabilirdim. Kalabalýk baðýrýyordu:

"Onu bize verin..." "Onu bize verin.." "Kökünü kazýyalým bu hýrsýzlarýn..."

Bu insanlarýn sorunu mu vardý? Bütün bu insanlar bu sabah benim iþe çýkmamý mý beklemiþti? Polisler güçlükle kalabalýðý yardý. Silahlarýný çekip bana doðrulttular:

"Lan ne oluyor yahu polislerde mi çýldýrdý artýk?" þok geçirmiþtim.

"Ateþ etmeyin ben birþey yapmadým ne olur" diye tekrar baðýrdým. Ne yalan söyliyeyim korkudan altýma iþiyordum, hüngür hüngür aðlamaya baþladým. Bayýlmak üzereydim ki polislerin sesi ile ayýldým.

"Teslim ol! Elindeki tornavidayý yere at! Sakýn kýmýldama! Yavaþ ol!"

Sanki bende kýmýldayacak hal kalmýþtý. Birden farkettim, tornavidayý hemen yere attým.

"Teslim ol ulan yoksa ateþ ederiz."

Bir makinalý tüfek, göbekli, goril suratlý bir bekçinin elindeyken, iki poliste iki tabancayý bana doðrultmuþlardý. Sanki bir savaþ esirini kurþuna dizeceklermiþ gibi duruyorlardý. Ellerimi havaya kaldýrdým. Bu sabah herkes ya þaþýrmýþ ya da çýldýrmýþtý. Kalabalýk baðýrýyordu:

"Vurun hýrsýzý! Öldürün namussuzu! Vatan haini hýrsýz!" diye baðýrýp slogan atýyorlardý.

Bir psikopat ise polisin yanýna geldi"Ýsterseniz ben vurayým memur bey" dediðinde polis memuru "Hemþerim keþke ortam müsait olsada vursan aha onu þuracýkta gebertsek iyi olurdu ama biliyorsun kanun var nizam var onun iþini yüce Türk adaleti halleder merak etme sen diye cevap verince aklým baþýma geldi...

"Vur, vur inlesin" diye haykýrýyorlardý. Kalabalýk bu kez polislere çýkýþtý.

"Hadi polisseniz görevinizi yapýn, vurun þu hýrsýzý, ya da bize teslim edin. Ne biçim polissiniz be!"

Hayretler içinde kalmýþtým. Polisler beni kollarýmdan kavradý. Ekip otosuna doðru götürürlerken kalabalýkta ki galeyan gittikçe artýyordu.

"Bize teslim edin! Verin onu bize! Asalým onu!" diye baðýrýyorlardý.

Bir anda sýrtýma yumruklar inmeye baþladý. Vücudumun her tarafýna tekmeler, darbeler iniyordu. Saldýrýya geçmiþlerdi. Polisler "Vurmayýn" derken sanki daha çok vurmalarý için millete yol veriyordu. Kafamda, gözümde yýldýzlar dolaþýyordu. Ben hala... "Vurmayýn lan. Ne yaptým lan size" diye baðýrýyordum.

Millet çýldýrmýþtý. Ekip otosuna güçlükle bindirdiler. Millet bu kez ekip otosunu tekmeliyordu. Milletin aðzýndan salyalar akýyordu, sanki kudurmuþlardý. Vahþi bir yamyam kabilesinin saldýrýna uðramýþ gibiydim. Beni parçalayacaklardý. Tanýmadýklarý bir insana nasýl böyle kin ve nefret duygusuyla bakýyorlardý bir türlü anlayamamýþtým.Tamam hýrsýzlýk yaptým suçluyum fakat bunlara ne yapmýþtým ki? Neyse lafý uzatmayalým, ekip otosu hareket etmiþti. Þiþko bekçi gevrek gevrek gülüyordu.

"Ulan hýrsýz dua et bize. Yoksa ananý düzeceklerdi ya..." dedi.

Ne yapayým bekçiye bozulmuþtum ama mutluydum. Ölümden dönmüþtüm.

"Allah razý olsun abilerim, benim caným abilerim, sizleri ailemden daha çok seviyorum" dedim.

Ekip otosunu kullanan polis ise daha çok gülüyordu...

"Önemli deðil, o dualarý baþkalarýna yaparsýn, gerçekten millet ananý, avradýný, sülaleni düzecekti."

Gel de uyuz olma kardeþim. Þimdiden küfürleri peþ peþe ye.. Ama ne yapayým ellerine düþtük bir kere. Karakola girdik, ellerimi arkadan kelepçelemiþlerdi. Ekipteki kýdemli polis komiser’e rapor verdi.

"Komserim bu hýrsýzý yakaladýk, vatandaþlar linç edecekti ama operasyonu soðukkanlýlýkla yürüttük. Azimli çalýþmamýz sonucu vatandaþýn elinden sað kurtardýk. Þikayetçilerde az sonra gelirler. Oto faresiymiþ. Elinde suç aleti tornavidayý ve çaldýðý teyip’in kafasýný delil olarak torbaya koyduk." dedi.

Komiser arkasýna yaslandý. Bana adeta Napolyon gibi bakýyordu. Polislere çýkýþtý:

"Niye kurtardýnýz? Býraksaydýnýz linç etselerdi pezevengi. Keþke gebertselerdi. Biz yakalýyoruz ertesi gün mahkeme býrakýyor. Bunlarý fareler gibi zehirleyip öldüreceksin ki memleket kurtulsun. Þerefsiz seni utanmýyor musun hýrsýzlýk yapmaya? Memleketi batýrdýnýz ulan..." diye baðýrdý.

Ben yere bakýyordum. Ne yapayým, yüz kýzartýcý bir suç iþlemiþtim. Ne söyleseler hakký var diye düþünüyordum. Fakat yine de kendimi savunmak istedim.
"Ne yapayým komiserim mesleðim yok, bu surata kim iþ verir? Sanki alnýmda hýrsýz yazýyor. Hangi iþe baþvurduysam kimse almadý. Ýki gündür bir lokma ekmek yemedim. Son olarak dün Eyüp camii’sindeki yaþlý simitçiden bir simit çalýp yemeseydim ölecektim." dedikten sonra sustum.

Komiser suratýma tip tip baktý. Herhalde derdimi biraz olsun anlamýþ gibiydi. Kafasýný salladý biraz düþünceye daldý. "Evet, evet" dedi kafasýný kulaklarýný kaþýdý,aletini okþarken fermuarýný çekti.Ani bir haraketle ayaða kalkarken masaya kalemini fýrlattý.

"Madem evladým aç kaldýn, o zaman karý satsaydýn, esrar satsaydýn, onlar hýrsýzlýktan daha iyi meslek deðil mi he?" diye tekrar baðýrdý.

"Vay be adamýn bulduðu formüle bak" dedim kendi kendime. Aðzým gene açýk kalmýþtý. Bunlara birþey söylemenin faydasý yoktu. Komiser polise baðýrdý:

"Atýn þu pezevengi nezarete, þikayetçilerin ifadesini alýn, hemen mahkemeye sevkedin!"

Bekçi beni nezarethaneye götürürken polis’in komisere söylediklerini duydum.

"Falaka ya da elektrik verelim mi? Baþka iþlerde çýkabilir komiserim" diyordu. Komiser ise;

"Býrak hangi biriyle uðraþýcaz boþver. Yeni yasa çýktý bilmiyor musun; avukatta ister bu pezeveng, normal ifadesini alýn" dedi.

Her neyse sayýn abilerim. Nezarethaneye attýlar. Bu nezarethaneler biraz deðiþmiþti. Eskisi gibi deðildi. Eskiden tuvaletten farksýzdý. Allahtan bu Avrupa Birliði dalgasýna nezarethane’ler bile çað atlamýþtý. Tahta bir ranza, bir iki kokmuþ leþ battaniye, bir de aydýnlatma lambasý koymuþlardý. Ranza’ya oturdum. Nerdeyse linçten kurtulmuþtum. Sevinçten havalara uçacaktým.Mahkemede vereceðim ifadeyle paçayý kesinlikle kurtarýrdým...