Hani bazý küçük kýzlar vardýr, kendi dünyalarýný yoðunlukla yaþarlar. Gerçekte nerede olduklarý umurlarýnda deðildir, ellerinde varsaydýklarý mikrofonla çeþitli mimikler eþliðinde baðýra çaðýra þarký söylerler mesela… Eteklerini uçlarýndan tutup saða-sola sallarlar, saçlarýný bir filmde baþrol oynarmýþçasýna savururlar. Ýþte bugün öyle bi kýz gördüm. “Küçük kýz” olmanýn güzelliði ile sokakta bale yapýyordu! Anne-babasý kaldýrýmýn dükkanlara yakýn tarafýnda durmuþ bir þeyler konuþurken o biraz daha kaldýrýmý ortalamýþ, küçük erkek kardeþine “bak bak iþte böyle” diyor ve kuðu gibi ellerini iki yandan baþýnýn üzerine doðru kaldýrarak minik adýmlarla yerinde sayýyordu. Ne yanýndan geçen otobüsün içinden bakan benim, ne de kaldrýmda yanýndan geçen insanlarýn tavrý umrundaydý…

Böyle bir dünya görmeyeli çok olmuþ, özlemiþim!

Ben böyle bir “küçük kýz” deðildim. Utangaçtým, yaþýtlarýmla birlikte olduðum zamanlar dýþýnda fazla dikkat çekmeyecek þekilde, fazla ses çýkarmadan dururdum. Büyüklerin dilinde “uslu çocuk”tum. Baþka türlü çocuklar gördüðümde de uzaylýymýþçasýna bakardým. Þimdi ise hayranlýkla bakýyorum.

Her yeni nesil daha bir “ilginç” geliyor insana. Nasýl zeki, nasýl fýrlama…Ama kesinlikle daha özgüvenli ve özgür! Belki henüz anne olmadýðým için davulun hoþ sesini dinliyorumdur, belki yakýnlaþýnca kulaðýmý koparacaktýr, kim bilir? Þimdilik eski kafalarýn “garip” bulduklarý yeni nesil tavýrlarý benim hayranlýðýmý kazanýyor. Onlar memnun, ben memnun.