“Gir gönül mülkünü seyreyle ulu dergâhý gör.”

Geçmiþ Bir Aþkýn Duvar Arkasý Gölgesi
ya da
Adýný Hep Anýmsadýðým Bahar Gülü

     
Sararan yapraklar. Þaþkýn uçuþan göçmen kuþlar. Oysa mevsim sonbahar deðil...
Daðlarýn tepesindeki karlar eriyor, þýrýl þýrýl süzülüyor ovaya.. Ama pýnarlarýn suyu yok... Kurumuþ, çatlamýþ topraklar.. Kaçýþan, nereye gideceði belirsiz, rasgele koþan karýncalar...
Ýnsanlar insan olduðunu unutmuþ sanki.. Duygularý yok.. Sevmeyi bilmiyor, sevgiyi yaþarken sevinemiyor. Ayrýlýyor, ayrýlmanýn acýsýný yaþayamýyor. Gülmesi gerekirken aðlýyor, üzülmesi gereken durumlarda katýla katýla gülüyor. Bireysel yaþamaklar ölmüþ, sürüler halinde yaþýyor insanlar, kirli gökyüzünde uçuþan kuþlar gibi...
Yasemen, ýtýr, fesleðen, küpe çiçekleri tanýnmýyor.
Doðal yaþam... O ne ki?...     
Teknolojiyi kullanacaðýna onun esiri olmuþ insanlar..
El ele tutuþmanýn güzelliði yitip gitmiþ kim bilir kaç zamandýr.,. Sanal aþklar tutsak almýþ insanlarý.,. Dönüþü olmayan bir yol.
Tüm güzellikler tükendi mi ne?... Babaannem kýyamet gününün imlerini anlatýrdý... Bina ve zina çoðalýrmýþ. Yumurtaya kulp takýlýrmýþ... Tüm güzellikler bir bir yitince görevli melek gelir duyurusunu yapar, sonsuz ve asýl yaþamý baþlatýrmýþ.. Benim meleðim nerede?...
Peki ben kimim?... Neredeyim?... Kalabalýklar mý yordu beni, yalnýzlýðým mý?...
Nereden geldim, nereye gidiyorum?... Bu el, bu ayak benim mi?... Baþka neyim var?...
Hey!... Sen!... Derdin ne?...
Derdim yok... Mutlu olmaktan baþka... Herkes beni yalnýz sanýyor... Öyle kalabalýðým ki kendi içimde...
“Ben mutluyum/ Ben hep mesudum derdim/ Meðer mutlulukta saklýymýþ derdim...”
Bu aðaçlar neden yapraksýz?... Kuþlar kanatsýz...
Bu koþup duran insanlar nereye gidiyor... Onlarýn duygularý var mý?... Solungaçlarý... Kanatlarý...
Peki benim duygularým?... Yaþamýþlýklarým.... Yaþayacaklarým mý?... Ne?... Ne zaman, nerede?... Nasýl-sa!...
Birikmiþ bir yerlerde. Yüreðimde, beynimde, tüm hücrelerimde belki. Yazsam rahatlayacaðým. kahretsin, yazamýyorum...
Bir süre idare edebilirim. Ama uzun sürerse kötü, çok kötü bi durum.
Sevgilerim, düþ kýrýklýklarým, özlemlerim... En çok da özlemlerim yük bana nedense...
Hem kimseyi sevmiyorum hem de deve yüküyle özlüyorum, iyi mi?...
Çocukluðumun daracýk, uzun, temiz sokaklarý; þirin, ýssýz, sessiz...
Bugün her yer, kýsa, tatsýz, kalabalýk, karanlýk-kirli, çok gürültülü. Seçme þansým da yok. Her yer böyle...
Nefret ettim hep, seçeneksizliklerden, zorunluluklardan tüm yaþamým boyunca nefret ettim. Ne var ki seçeneksizlikler denizinde boðulmakla boðulmamak arasýnda kaldým sürekli.. Yazgý, kötü yazgý dedikleri bu olmalý...
Çocukluk sevgilim... Gâvur mahallesinde oturan Ermeni bir kýz. Sonradan bunlarýn ayrýmýna varýyorum. Zorla öðretiyorlar bana Gâvur Mahallesini, Ermenileri... Ama bu öðrenmeler hiçbir iþe yaramýyor. Ne olursa olsun yüreðim onu sevmeyi sürdürüyor. Rita benim çocukluðumun biricik aþký. Dondurma yemenin, uçurtma uçurmanýn, evcilik, doktorculuk oynamanýn çok baþka bir zevki vardý onunla...
Annem çok korkardý ben Rita’yla olunca... Nedense beni ve evi koruma gereði duyardý. Rita’nýn bize her geliþinde evin her yaný sabunlu sularla silinirdi bir daha bir daha...
Lise yýllarýndaki sevgilim de yine Gâvur Mahallesindendi. Alevi, dünya güzeli bir kýz: Nazgülü. (*) Ansýzýn kalbime girdi o kýz, hiç hazýrlýklý deðildim... Konuþmasý, edasý, iþvesi, yürüyüþü çok baþkaydý, þiir gibi bir kýzdý. Bunlarýn üstüne, baðlama çalar, birbirinden güzel türküler söylerdi. Düþünüyorum da, Nazgülü’ne tutulmak tutulmamaktan daha doðal bir durum diyorum.
“Altýn hýzma mülayim seni haktan dileyim...”
Halk müziðini hep sevdim, ama türküleri neredeyse ninni gibi kendime yakýn bulmam, Nazgülü’nü tanýdýktan sonraki günlerde baþlýyor.
Y ý l l a r geçti aradan.. Yaðmur, kar, göçmen kuþlar, aðaçlarýn çiçek açmasý, arýlarýn bal yapmasý, sevdalar, ayrýlýklar.. Ne zaman, nerede bir türkü duysam aklýma Nazgülü gelir.
Güler yüzlü, örülmüþ saçlarý, sade, doðal, sevmeye-sevilmeye hep hazýr..
Eðer cennet varsa, orada da melekler, Nazgülü o cennetten kaçan güzel meleklerden biridir belki de... Peki Nazgülü cennetten niçin kaçtý?... Bilmiyorum. Þimdi onun nerede olduðunu da bilmiyorum. Oysa bir bilsem, ah bir bilsem... Koþarým ona... Onun yanýnda huzur bulacaðýmý biliyorum.
Bir bulsam onu, ne aksiliðim, huysuzluðum kalýr ne kavgam, çatýþmam...
Heyyy!... Nazgülü.... nerdesiiiiiiin?... Seni çok, öyle çok özledim ki... Bilemezsin..
Yýllardýr yaðmurlarý bekledim, seni getirir diye.. Güvercinleri bekledim.. Güneþi, ayý, yýldýzlarý bekledim... Ýlkbaharý, yazý bekledim.
Çok acýlar çektim... Yalnýzlýklar, yoksulluklar, özlemler, bir de unutamama... Hiçbir þey seni unutturamadý bana... Ýyi mi?...
Yalnýz geçen bu kaçýncý bahar. Yalancý bahar...
Ne zaman geleceksin?... “Gelirim” de, gelme, ziyaný yok. Bir ömür beklerim seni. Dünlerde nasýl özlemle beklediysem, gözüm hep yollarda, nasýl her ayak sesinin peþine düþtüysem dursuz duraksýz. Yarýnlarda da beklerim seni. Yaþama nedenim bu benim...
Ruhunu yitirmiþ kentlerde, þiirlerde, þarkýlarda, türkülerde hep bir þeyler arayan yüreðim, yýllar sonra fark ediyorum ki yalnýzca seni arýyor, seni istiyor.
Seni, türkülerini, gülen gözlerini özledim.. Cephedeki savaþýn bitmesini dört gözle bekleyen, hep bunun için tanrýya yakaran asker gibi...
Sahi, sana seni sevdiðimi söylemiþ miydim?.
Yýllar önce, “B e n s a n a m e c b u r u m” demiþ olsaydým, þimdi yanýmda olurdun deðil mi?...
Adý bende saklý bahar gülüm, aþkýmýn duvar arkasý gölgesi...
Orada da Güneþin gölgesi denizde mi artýk?...
…
Anladým...
     
(*) Kaç zaman geçti, adýný bir sýr gibi saklamaya devam ediyorum. Hoþ bu ad da sana yakýþmadý deðil hani...