KISA BÝR HÝKAYE
Bu kýsa bir hikaye olacak diye baþladý yazmaya. Kýsa bir hayatýn kýsa bir hikayesi. Uzun hayatlar görmüþtü, kýsa bile olmayan hikayeleri olan. Her hikaye gibi bu da karakterin tanýtýlmasýyla baþlamalýydý. Karakter tamamen hayaldýþýydý aslýnda ve hayatýný kýsa yapacak olan da karakterin kendisinden baþkasý deðildi. Kayýtlara göre soðun en soðuk olduðu bir yerde en soðuk bir zamanda zor bir doðumla gelmiþti dünyaya. Herkes gibi seçme hakký olmaksýzýn. Sonrasýnda, güneþin en güneþ olduðu þehre taþýnmýþ ve soðuðu geride býraktýðýný sanmýþtý. Oysa soðuk tam da içindeydi. Aile adý verilen “kutsal birliktelik” sýk sýk kesintiye uðruyor, çocuk kafasýyla anlamlandýramasa da bu durumlarýn ortasýnda kalmak içini üþütüyordu. Sýcaklýðý bulduðunu sandýðý anda karlardan tepesi görülmeyen bir daðýn zirvesinde buluvermiþti kendini. Yanlýþ birþeyler vardý ve üþüyordu, iliklerine kadar. Ve ne zaman ýsýnmak istese aný karlý dað onu çaðýrýyordu artýk. Bundandý belki sýcak dokunuþlardan kaçýþý, onunki soðuk korkusuydu. Öyle bir soðuk ki, onu nefessiz býrakacak, donup kalmasýna neden olacak bir soðuk.
     Ýþte böyle büyüdü hayal dýþý kahramaný. Büyüdükçe içindeki soðuk da, soðuk korkusu da büyüdü. Her inciniþinde kendini ayný karlý daðda bulmasý da bundandý belki. Bazen kendini koruyabiliyordu soðuktan, nasýl yaptýðýný bilemese de, kimi zaman aylarca uðramýyorudu o karlý tepeye. Yine de bir yerlerinde tüm heybeti ve soðukluðuyla durduðunun farkýndaydý. Ve onu çaðýyorudu. Böyle zamanlarda, kulaklarýný týkýyor ve güneþe sýðýnýyordu. Ama güneþ her zaman yardýmcý olmuyordu ona, kah bulutlarýn arkasýna gizleniyor, kah yerini aya býrakýyordu. Ayýn beyazlýðý soðuðu hatýrlattýðýndandý belki gecelerinin zor geçmesi. Hele bir sabahý etsin üþümeden, karlý daðýn tepesinde donup kalmadan, baþka bir þey istemiyordu artýk.
     Bu böylece sürüp gitti. Kimileri hastalýk dediler buna. O da kabul etti, öyle ya madem hastalýktý iyileþebilir ve artýk üþümeksizin, güneþin tadýný çýkararak yaþayabilirdi. Ama öyle olmadýi hiçbir þey istediði gibi gitmedi. Her defasýnda daha çok üþüyor ve artýk tamamen “çýldýrmýþ” olmaktan korkuyordu. Tüm bunlara ve üþümeye yeter demenin zamaný geldi diye düþündü. Artýk ayný þeyleri yaþayýp durmak, ayný duvarlara çarpmak, daha fazla üþümek istemiyordu. Ýþte böyle bir gecede, karlý daðýn tepesinde soðuktan donup kalmýþken, tek bir adým atýp sonlandýrmaya karar verdi kýsa ve soðuk hikayesini. Ve cehennemde yanacaðýný bile bile son adýmýný attýðýnda tek bir söz çýktý aðzýndan, þimdiye dek onu farkedenler ve etmeyenlere hitaben “özür dilerim!”.