BABAMI AMCAMDA BULDUM

Almanya’da bir yerlerde, sesini hiç duymadýðým, bakýþlarýyla hiçbir zaman tanýþmadýðým baþka bir amcam olduðunu duyduðumda çok da küçük sayýlmazdým.

Yüreðimin bir köþesinde her zaman canlý tuttuðum amca özlemi bir gün evimize çýkýp gelen Ali amcamýn vuslatýyla da son bulmamýþtý. Bir kaç gün gördüðüm, konuþtuðum, oyunlar oynadýðým Ali amcamý ondan sonra bir daha hiç göremedim.

Babamýn apar topar hazýrlanarak, bir yandan da yaþlý gözlerini silerek, uzun bir yolculuða çýkacaðýný farkettiðim sýrada, amcamla dünya gözüyle bir daha hiç bir zaman görüþemeyeceðimi de anlamýþtým. Çünkü o artýk ölmüþtü. O artýk sonsuzluða göçmüþtü..

Aile albümümüzdeki resimlerinden tanýdýðým bir baþka amcam daha olduðunu o zamanlar nedense hiç düþünememiþtim. Babam bir amcamýn daha var olduðunu adeta bir destan kahramanýný anlatýr gibi kulaklarýma fýsýldar, ben de bir masal dinlermiþ gibi amcamlý uykularýn sahillerindeki rüyalarýma yanaþýrdým..

Iþkýn amcamýn daha sonra öðrendiðim gerçek ismiyle Metin amcamýn var olduðunu ve yaþadýðýný bilmem bile içimdeki amca özlemine, en azýndan hayaller aleminde tatlý bir tiryak olmuþtu. Hiçbir zaman sesini duymadýðým, kokusunu hissetmediðim ve bakýþlarýný görmediðim bir amcamýn var olduðunu bilmem bile beni mutlu etmeye yetiyordu.

Gençliðinde Judo sporu dalýnda þampiyonluklar kazanmýþ bir amcam olduðunu, daha sonra onun beden eðitimi öðretmenliði yaptýðýný, ardýndan Almanya’nýn en kapsamlý Fizyo-Terapi merkezlerinden birisini kurduðunu da zamanla öðrenmiþtim.

Bir gece vakti canýmdan çok sevdiðim babacýðým, hem de gözlerimin önünde kelime-yi þehadetlerle sonsuzluða uçtuðunda, ruhumun, kalbimin ve bütün kiþiliðimin yarýsýnýn da onunla beraber beni terk edip gittiðini fark ettim..

Bu yerlerde duramazdým artýk. Sanki babamý bilmediðim bir yerlerde bulmayý ümit edermiþ gibi çýktým yolculuða.. Ok yaydan çýkmýþtý artýk. Yer yerinden oynamýþ, bütün dengelerim alt üst olmuþ, babamsýz bir hayatta ne kadar sýfýr olduðumu düþünmekten beynim yorulmuþtu..

Çeþitli yalpalamalarla bir saða bir sola gittim ama babam çýkmýyordu karþýma. Onunla ahirette yeniden görüþeceðimizi çok iyi biliyordum ama sanki bu dünyada da aniden karþýma çýkývericek gibiydi. Sanki þurada, sanki burada ve sanki oradaydý. O kadar canlýydý ölmesine raðmen. Bizden ayrýldýðý günden beri onu tanýyanlarýn rüyalarýndan hiç çýkmayacak kadar canlý bir ruhtu..

Sonunda Türkiye’de de duramadým ve düþtüm yollara.. Yeni limanýn Almanya’ydý.. Bir zamanlar babamýn da Nürnberg’in sokaklarýnda dolaþtýðýný bilmem bile beni bu þehre doðru sevk ediyordu. Ancak görev yerim farklý bir yerdi. Bir gün o þehre gideceðimi düþünmem bile, sanki oralarda bir yerlerde bir taþýn altýnda, bir tarihi binanýn duvarlarýnda, bir caddenin kaldýrýmýnda babamdan izler bulabileceðimi öðütlüyordu bana..

Babamdan ayrýlmýþtým ve yüreðimde büyük bir boþluk oluþmuþtu. Biricik anneciðim bile o boþluðu dolduramazdý. Zira ikisinin yeri o kadar farklýydý ki. Bir gece vakti birden bire yüreðime amcam düþtü. Hiç görmesem de babamýn sevgi dolu anlatýmlarýndan hatýrladýðým amcam. Bir destan kahramaný gibi, karanlýk gecelerde albümler eþliðinde ruhuma fýsýldanan o güzel gözlü amcam..

Bir arkadaþýn Nürnberg’e gideceðini söyleyerek beni de yolculuðuna davet etmiþti. Bu vesileyle birlikte amcamý da görebileceðime olan inancým biraz daha artmýþtý. Onu görebilecek, kokusunu duyabilecek ve ona doya doya sarýlabilecektim..

„Amca“ diyecektim „Ah caným amcam! Neden düþlerimden ve hayallerimden baþka bir yerde göremedim seni? Neden bir kere bile duyamadým sesini ve hissedemedim kokunu? Bunca yýl neden bulamadým izini?“

Beni neyin beklediðini bilmiyordum. Elimde bir kaç siyah beyaz resimden baþka da hiçbir þey yoktu. Ama onda babama ait bir þeyler olduðunu biliyordum. Onda yýllardýr aradýðým babamý bulacaðýmý hissediyordum.

Nürnberg’e ulaþtýðýmýzda bir film þeridinin geriye sarýlmasý gibi ben de 1970’lerin Almanya’sýna doðru yolculuða çýkmýþtým. Ýþte þurada babam. Hemen yanýnda elinden tutmuþ yürüyen uzun siyah saçlý bir güzel kadýn...Bu bayanýn annem olduðunu henüz gözyaþlarýyla buðulanmamýþ bakýþlarýndan anlýyorum..Geleceðe dair planlar yapýyorlar mutlu gülücükler eþliðinde..

„Bir ev alýrýz“ diyor annem. Babam gülümsüyor ve “önce bir mobilya dükkaný açacaðým. Bandýrma’nýn en geliþmiþ mobilya atelyesi olacak.” Annem tekrar gülümsüyor ve sarýlýyor babama “sen nasýl istersen öyle olsun. Yeter ki huzurlu ve mutlu olalým.”

Biraz sonra amcamýn oturduðu binanýn önünde duruyoruz. Ýþte burasý.. Ýþte biricik amcam burada oturuyor.. Ýçimde bir heyecan, içimde bir ürperiþ..Bunca yýldan sonra, ömrümde hiç görmediðim bir insana nasýl “amca” diyebilecektim? Nasýl onu kendime yakýn hissedebilecektim?

Bu endiþeler içersindeyken dairenin ziline basýyorum.. Fazla vakit geçmeden kapý açýlýyor.. Yanýmdaki aðabey gülen gözlerle bana bakýyor. Onun çok önemli bir anýn þahidi olduðunu hissediyorum. Ziyarete gelmeden önce yaptýðýmýz telefon görüþmesinin ardýndan saatlerdir bizi karþýlamak için hazýr bir þekilde beklediklerini anlýyorum. Belki ayný endiþeler onda da var. Belki bunca yýldýr bizleri neden arayýp sormadýn amca? diye soracaðýmý düþünüyor..

Ancak ben amcamýn da, babamýn da bu bizsiz büyüyen ayrýlýklarý konusunda haklý sebepleri olduðunu biliyorum. Fakat bu durum yýllardýr yüreðimi yakýp kavuran amcasýzlýk ateþini dindirmiyor.

Asansörden yukarý çýkýyoruz. Ýkinci kat.. Dairenin kapýsý açýlmýþ durumda.. Kapýya doðru yöneldiðimde uzun boylu bir bayanýn bizi içeriye buyur etmeye çalýþtýðýný görüyorum. Amcamýn hanýmý, yengem. Biraz sonra amcam karþýmda beliriyor..Kýsa süren bir sarsýntý yaþýyorum. Sanki bir ruh depremi. Sanki 30 küsur yýldýr içimde bir yerlerde eksik kalmýþ bazý taþlar yerlerine oturuyor. Biraz baþým dönüyor ama belli etmiyorum.

Amcamla sarýlýyoruz. Aðlamamak için kendimi zor tutuyorum. Onu hiç býrakmak istemiyorum. Gözlerinde demlenmiþ yaþlarý fark ediyorum. Daha sonra içeri giriyoruz. Oturuyoruz ve babamlý, annemli günlerden baþlýyoruz sohbete..

Kuzenim Sinan, gözlerimin içine bakýyor.. Ýyi kalpli, sevgi dolu bir çocuk olduðunu gözlerinden okuyorum. Yengemse devamlý gülümsüyor. Amcamýn yanýnda güçlü bir hayat arkadaþý gibi dimdik duruyor. Kahvelerimizi yudumlarken amcam bir aile albümü getiriyor. Gözlerindeki nem arttýkça artýyor. Ýçinden babam, annem ve kendisinin resimlerinin bulunduðu onlarca fotoðraf çýkartýyor. Belli ki unutulmamýþ, yüreklerde taptaze yaþamaya devam eden anýlar var.

Bandýrma’ya geldiði günleri büyük bir özlemle anlatýyor amcam. Resimlerde henüz küçük bir çocuk.. Babamdan, annemden parlayan gözlerle bahsediyor. Bir zamanlar babamý çok sevdiðini anlýyorum.

Daha sonra neden burada olduðumu düþünüyorum. Evet ben babamý arýyordum, diyorum kendi kendime. Nürnberg’in caddelerinde, tarihi binalarýnda bulamadýðým babam, buralarda bir yerlerde olmalý, diyorum içimden. Evin duvarlarýný, koltuklarýný süzüyorum. Dolaplarý, bardaklarý inceliyorum. Bu arada amcam anlatmaya devam ediyor..

Daha sonra gözlerine odaklanýyor bakýþlarým. „Kýzým mavi gözlerini amcasýndan emanet almýþ herhalde“ diyorum... Kýzýmýn gözleri karþýmda.. Bir çift mavi göz, çakmak çakmak..

Daha sonra tekrar hatýrlýyorum. Burada babama ait bir þeyler olmalý, diyorum. Bunu bulmalýyým. Birden herþeyi anlýyorum. Amcama daha dikkatli bakýyorum. Bakýþlar evet bakýþlar…

Daha önce neden farkedemedim diye hayýflanýyorum.. Aradýðýmý buluyorum sonunda. Babamýn yürek parçalayan, çakmak çakmak bakýþlarý... Evet yýllardýr aradýðým babamý amcamda buluyorum sonunda. Kendimi tutamýyorum ve aðlamaya baþlýyorum. Bir türlü dinmiyor gözyaþlarým. Ýçten içe aðlýyorum..

Sonunda babamý tam da amcamýn bakýþlarýnda buluyorum. Rahatlýyorum..Tekrar yola koyulduðumuzda, aslýnda birbirimize ne kadar da yakýn olduðumuzu, sanki bunca senedir birbirimizden hiç ayrýlmamýþ olduðumuzu hissediyorum. Son bir defa daha sarýlýyoruz birbirimize.. Babamýn kokusunu duyuyorum amcamda.. Sanki babama sarýlýyorum..

Eve dönmek için yola koyulduðumuzda gözlerim ve yüreðim gülüyor.. Aradýðýmý bulduðumu anlýyorum.. Ýçimdeki huzur bunu fýsýldýyor ruhuma..

Amcamda bulduðum babamýn bakýþlarýyla birlikte yola koyuluyorum…