HAVADA AÞK KOKUSU ASILI DURUNCA…

Yýllar öncesi ülkemizin kuzeyinde bir dram yaþanmýþtý. Sosyal yaranýn izleri hala süregelmektedir.
"...Hani Karadeniz'de bir þehrimiz var. Malum þehrimizin erkekleri kahvede ikamet etmeyi çok sever, kadýnlarý da daðda bayýrda kýnalý elleriyle yeþil çay yapraklarý toplarken güneþin kavurduðu eli ve yüzü erken kýrýþmakta.
Karadeniz kadýný, bu aðýr þartlarý, sýrtýndaki bebesi, arada verdiði ak sütü ile devam ederken, evde kocasýna da "hangi aþý, piþireceðim?" kaygýsý da taþýmaktadýr.
Çileli Karadeniz kadýný, bunca yaþam mücadelesi içine bir de Rusya'dan akýn eden Nathaþa akýný ile duygusal sarsýlýr.
Hastalýklar baþlar ama Karadeniz erkeði "bize bir þey olmaz hamsi yemekteyiz, çünkü" der ve her eve bir Rus kadýný kuma gelir.
Ee, ne yapsýn Karadeniz kadýný?
Nasýl baþa çýksýn, her biri yüksek tahsilli ve yatakta da oynaþmanýn her fantezisi ile erkeði düþ alemine götüren…
Boyalý ve beyaz tenli yeþil gözlü Rus kadýný kocasýný baþtan çýkartmýþ ve evin baþ köþesine oturmuþtur.
Yýllar sonra bu akým güneye yani ANTALYA'ya kayýnca biraz soluk alan Karadeniz kadýnýnda ise bir deðiþim olmuþtur.
Nedir bu deðiþim?
Kuaföre gitmeyen kadýn gitmeye baþlamýþ ve saçýný boyamýþ, açmýþtýr.
Makyaj ve cilt bakýmlarý gittikçe fazlalaþmýþtýr.
Kýsacasý Karadeniz kadýnýnda bir deðiþim olmuþtur.
Aþk gerçek evinde kalmýþtýr.
1999 Marmara depreminden sonra yerleþtiðim Edremit Körfez'inde, ilginç sosyal konular ile karþýlaþtým.
Yazýlacak çok öykülerim birikti.
Birini anlatmadan geçemeyeceðim.
Diþimin dolgusu düþtüðünde diþ doktoru aramýþ ve Edremit çarþýsý içindeki ilk diþçi muayenehanesinde soluðu almýþtým.
Yarým saat beklerken, benle birlikte içeride iki hasta daha vardý. Sohbetlerine ister istemez tanýk olmuþtum.

"Havran'lý bir adam eþini mahkemeye vermiþ. Dört çocuklu adamýn mahkemeye eþini þu þekilde suçlamýþ ve boþanmak istemiþ. Eþi çok kilo almýþ ve televizyonlardaki mankenler gibi olmadýðý için artýk karýsý ile bir evde olmak istemiyormuþ."

Ne ilginç gelmiþti konu bana.
Sýram geldiðinde, sonuç ne oldu, diye de soramamýþtým.
Ýnsanoðlu çok nankör.
Doyum doyumsuzluk getirmekte.
Elindekinin deðerini bilmediði gibi, elinden yitirdiði zaman "ah ve vah" diye de kendine duygudaþ arýyor.
Bir söz var çok beðenirim.

"Evlilik bir kaleye benzer, dýþarýdakiler içeri girmeye, içerdekiler de dýþarý çýkmaya çalýþýrlar."

Birlikte olduðumuz kiþi ile duygularýmýzý aktarýrsak, bence huzuru ve mutluluðu da yakalamýþ oluruz.
Padiþahýn biri vezirine der;
- Ülkeme haber ver bana huzurun resmini yapsýnlar ve onlara yarýþmayý bildir. Ödülüm kýrk kese altýn olacak.
Ferman, kýsa sürede yayýlýr. Ülke içinden ülke dýþýndan da resim yapmaya gelirler. Ve yarýþmada iki eseri padiþah veziri ile yorumlar.
Resimlerden biri günlük güneþlik ve birbirinden güzel çiçek resimleri ile doða renk renk tasvir edilmiþtir.
Diðer resim ise, karanlýk ve fýrtýnalý bir görüntü ile insanýn içine hüzün vermektedir.
Padiþah ikinci resmi birinci seçer.
Vezir olaðanüstü bir þaþkýnlýkla sorar;

-"Hünkarým, takdir sizindir, seçim sizindir ama nedendir bu seçim, sebebini þu kulunuz çok merek eder. Çünkü ilk resim aydýnlýk ve bahar gibi içime huzuru verirken ikincisi ruhumu daraltmaktadýr."

Padiþah vezirine gülümser ve der ki;

-"Bak bu resime, fýrtýna ve güneþ yok, aðaçlarda yeþillik de yok, ama bak þu dalda bir çift beyaz kuþ yuva yapmýþ yuvalarýnda oturmakta. Hayat da öyle deðil mi? Tüm mutsuzluða ve karamsarlýða raðmen, öyle bir an gelir ki; o an bizi mutlu etmeye kafidir. Ýþte bu yuvadaki kuþlarý görmek bana huzuru verdi, vezirim..."

Bakmak deðil de görebilmek, en güzeli..
Acaba bizler bunu baþarabiliyor muyuz?

"Ýki tutuklu, bir çöl hapishanesinde, demir parmaklýklarýn ardýndan bakmaktadýr.
Biri yerdeki çamuru görmekte diðeri gökteki yýldýzlarý görmektedir."

Yaþam sevinci ve mutluluðu çoðu þairin kalemine de konu olmuþtur. Orhan Veli, özellikle sabahlarýn güzelliðine dokunmuþ ve kaleminden bakýn ne akýtmýþ?

-Çayýn rengi ne kadar güzel.
Sabah, sabah,
Açýk havada!
Hava ne kadar güzel!
Oðlan çocuk ne kadar güzel!
Çay ne kadar güzel!

Diye sabahýn küçük bir aný ile içine huzuru doldurmuþ. Ardýndan da “Amma…” diye devam etmiþ:

Beni bu güzel havalar mahvetti.
Böyle havada istifa ettim.
Evkaftaki memuriyetimden.
Tütüne böyle havada alýþtým.
Böyle havada aþýk oldum.
Eve ekmekle tuz götürmeyi
Böyle havalarda unuttum.

Demiþ ve güzel havalarýn da insaný nasýl bir halet-i ruh ile sarstýðýný ifade etmiþ. Demek ki, insan kendini ne çok duyguda ne çok aþýrý mantýkta býrakmadan dozunda yaþamalý hayatý.
Bazý þairler ise bu güzel havalarýn getirisi olan kendinden geçme halini de þu þekilde Cahit Sýtký’nýn mýsralarýyla ele verir:

Ýlk sevgilinin gülüþüne benzer
Bir nisan havasý deðil mi esen?
Zincirlere, kelepçelere inat,
Kanatlarýmý açmak zamanýdýr;
Allaha ýsmarladýk kaldýrýmlar.

Ve ben son satýrlarýmý beðeniyle okuduðum Orhan Veli’nin dizeleriyle devam edeceðim...
Orhan Veli, bir keresinde çevresindekilere “gizlilik” düþüncesine karþý çýkmýþ ve haykýrmýþ adeta;

-Neden korkuyorsunuz anlamýyorum. Madem seviyor ve seviliyorsunuz, baþkalrý duymuþ, duymamýþ ne çýkar?
Ve devam etmiþ sözlerini þiir diliyle…

Aynada baþka güzelsin.
Yatakta baþka.
Aldýrma söz olur diye,
Tak takýþtýr,
Sür sürüþtür,
Ýnadýna gel,
Piyasa vakti,
Muhallebiciye.
Söz olurmuþ,
Olsun,
Dostum deðil misin?

Cemiyet kurallarý, örf ve adetlerin aþýrý kurallarý AÞKLARIMIZI özgürce yaþamamýza engel oluyor. Ardýndan öyle hatalar eþlik ediyor ki, üleþtiðimiz zamana. Geri dönüþümü olmayan duygusal ve ruhsal travmalar oluþuyor.
Geri gelmiyor o an.
Ve kim söylemiþ unuttum ama;

“Beþ dakika öncesi geçmiþindir” sözlerinde, çok þey barýnýrken;

“Bir aný bitirmeden baþka bir ana geçemezsin, mutluluk deðil mutsuzluk taþýrsýn.”

Belki de Cicero’nun dediði asýldýr;
Havada AÞK kokusu asýlý durynca…

-Nescire autem antequam natus sis quid acciderit, id est semper esse puerum-
-Doðduðundan önce olanlarý bilmemek, hala çocuk kalmaktýr. (Marcus Tullius Cicero)

Sevgi yürekten, gülüþler yüzünüzden eksik olmasýn...

Emine Piþiren/Akçay/24.06.2009